தனிமை

 
அரசை துறந்த siddarthan புரிந்து கொண்டதுபோல்
வாழ்க்கையின் மூல தத்துவம்
அண்ணன் மனைவி செல்வம் அந்தஸ்து
எல்லாம் ஒருவனை சூழ்ந்திருந்தாலும்
மனிதன் அடிப்படையில் தனிமையானவன்
அவன் கணக்கை அவன்தான் தீர்க்கவேண்டும்
அவன் எண்ணங்களோடு ,பயங்களோடு ,ஆசைகளோடு
அவன் தான் தனியாக வாழவேண்டும் .
அவன் உண்ணும் உணவை அவனேதான் ஜீரணிக்கவேண்டும் படவேண்டிய கவலைகளை அவனேதான் படவேண்டும் .
உறவு உதவாது
சமயத்தில் அவனுக்கு உடலும் உதவாமல் வம்பு செய்யும்

தனிமை

தாத்தா பேத்தி

 

தாத்தா பேத்தி

நடை பயணம்

பேத்தியை ப்ராமில்

தாத்தா நடத்தி சென்றார்

போக வர எல்லாருக்கும்

டாடா

அவர்களும் புன்னகையோடு

கவலைகளுக்கு சிறிதுநேரம்

டாடா

மனிதர்கள் இல்லா வீடுகள்

பறவைகள் இல்லா மரங்கள்

தாத்தா பேத்தி பார்வையில்

வழியில் நாய் மாடு காக்கா

பேத்தி குதூகலம்

தாத்தா கை சோர்வு

மனம் நிம்மதி

இறைக்கு நன்றி

வாழ்வில் இந்த

பாக்யத்துக்கு

தாத்தா பேத்தி பயணம்

தொடருமா?

Student nun

 student nun

anything in extreme………

aditi is studying in8th standard in a prominent school in mumbai

she is a jain.

born to a life of religious rituals fasting

her father encouraged his two daughters to participate in religious activities, earning him pride within his community. While their school was among Mumbai’s top-most schools, he didn’t insist they go regularly because religious education at home was a priority.

her elder sister Bhavna has already become a nun in a sub sect ofthe main swetambara sect

when she was 18 bhavna decided tolive the life of a nun

her parents prminent busness family and grandparents agreed to her calling.they felt proud that their family will be in the limelight

during the summer school vacations this year, bhavna was packed off for two months to a school in Gujarat, where disciples enroll to attain nunhood.

after due preparation she completed the ritual of renunciation or initiation – dīkṣā

and the ritual of keśa-loca – ‘pulling out of the hair’ – which indicates indifference to the body.in a separate room bhanvnas head was shaved leaving a small tuft which she had to pull out strand by strand(of course smearing ash at the roots helped ease thepain)

makes the hair smoother, relieves pain and has a soothing effect.) The hair-plucking ceremony took place in private, with the initiate emerging dressed as a nun once her hair had been completely removed.

The fledgling nun then performed the Five Great Vows – mahā-vrata.

Finally, the initiate received a new name and the monastic equipment associated with the monastic order she had just joined. The names had an auspicious meanings. Puṇya-vijaya “victory of merits”

the nun started her new mendicant life with the broom and water pot

aditi eas entranced by the whole show she too decided to take steps towards renouncing her materiallife

and take diksha at a later stage . her parents did not agree to this as they had fufilled their social committment through their elder daughter.

she had already practised fastinng 20 days in the previous year and 10 days the year during holy months before

she now decided to go for alonger period of 70 days living om just hot water.under the ‘tapasya’ ritual practised by her community

This fact was known only to her family, relatives and close friends.

it was her breakfast and lunch. Some of her classmates knew she was on fast, but did not know she ate no food at all and was surviving only on those few gulps of water. she told only her close friend

I did not ask God for any favors for myself. I kept reciting my favorite prayer Navakar Mahamantra, and all that I was thinking of in my own small way was that I could ask God to give peace to everyone.”

After the first week of fasting, she became withdrawn and lost interest in studies. Back at her home she watched TV, lay around, drank more boiled water for dinner, and went off to sleep. From the 30th day of her fast, Aditi stopped going to school altogether.

Her parents didn’t object. Her mother dressed her up every day like a princess, while she recited religious texts.

she was adamant on completing the70da y fast.

her mother and her father objected at first. they knew She cannot survive so many days, , but it was either allowing her to fast or promising to let her take diksha at a later stage, which theydid not want.

Eva entered the final week of her fast, she had already shed over 25 pounds and her weight had dropped to 110. Eva looked frail, “but there was joy on her face,” Doshi said. “We could look into her eyes and feel she had indeed been fasting, taking only water, and that too never after sunset.”

“In our tradition, we believe that if a person ends a fast days before the target because of medical reasons or an unforeseen emergency, that person will get the punya [blessings] for the intended period,” Doshi adds.

“She is not a kid who craved attention,” he said. “She did not even want any felicitation by the congregation.”

After breaking her fast, she had been on a liquid diet for two days when her condition deteriorated. “In the wee hours of October 4, she fell unconscious probably because her blood pressure and other vital parameters dipped. She was emaciated and weak and several factors led to a cardiac arrest while she was being brought to the hospital.

moments before the girl collapsed said that though Aradhana appeared to be sinking, the family didn’t call a doctor but advised her to take rest.

After her death, the affluent Samdhariya family held a grand funeral procession called ‘shoba yatra’, attended by hundreds. Members of the Rajasthani Marwari Jain community as well as business friends of the family attended the funeral. Aradhana was cremated with much fanfare.

Aradhana never appeared weak or tired. “There was a glow and radiance on her face. We never had to call a doctor. Strength was God’s gift to her.”

Every day, family members said, a few of them would visit Aradhana, bless her and say a few encouraging words.

“Unfortunately, for a few members in the community, religious activities are a source of pride. Samdhariya is one of them. This was all done for prestige and standing in society.”

Among the larger Marwari Jain and Kutchi Jain community too, there is outrage since the circumstances of her death became known. “In some families, children fast for eight days. I am surprised Aradhana was allowed to fast for 68 days. Not only was she a minor but a human body cannot sustain for so long,

the ritual of ‘tapasya’ that Aditi undertook is the first of the nine steps (nav-pad) aimed at attaining salvation, and is not the same as the more controversial ritual of ‘santhara’, whereby the elderly or the sick abstain from food until they die.

The other eight steps towards salvation include (character), (knowledge), (faith) and ( vanquishing all inner enemies while still within the body).

“There are various forms of fasting as part of tapasya — one can do it on alternative days, or two days, four days, 18 days, 34 days and 68 days or even more, depending on the capacity of individual. But there is no pressure on anybody to do it and it is purely voluntary,” insisted a Jain leader .

The objective of tapasya is self purification and atonement from sins

Death is not an objective for tapasya and the duration of the fast is generally pre-determined

People from all age-groups undergo tapasya, with the duration of the fast ranging from one day to even two months or more. No restrictions on the upper limit

At the end of tapasya, a person can go back to the daily routine of his life

By undergoing rigorous fasting without any materialistic elements, tapasya aims to centralise all the energy in the body

An important aspect is the duration of it has to be according to the physical capacity of the person who is vowing to do it .

Aradhana reportedly fasted for 34 days last year, surviving on water for the period. But her longer fast proved fatal. According to a family acquaintance, she broke her fast by taking juice and continued to be on liquid diet for the next two days, until she complained of stomach ache, collapsed and was proclaimed dead on being brought to hospital.

“Even if it was a voluntary decision of Aradhana, the parents should have stopped her since doing fast for such a long time would lead to death,”

the mass practice in which thousands of people observe tapasya across the country and gain a lot of benefit. There is hardly any death,” she explains

many Jains are happy to allow children – some as young as 11 or eight – to give up all worldly life for complete asceticism in a controversial practice known as bal diksha. This is a practice that requires children to give up school education, family life and material pleasures and take up the austere life of monks. Supporters of the bal diksha claim children are never forced into it – they are allowed to become ascetics only if they want to.

Should a child be allowed to take such a decision, though? Jains themselves are divided on this issue, and the legality of bal diksha is still being disputed in the Bombay High Court. But disappointingly, in 2009, the Delhi Women and Child Development Department actually recognised bal diksha as a religious right.

முடிந்த உறவு

 

முடிந்த உறவு

அவள் மனசு அவனிடம் இல்லை

உணர்ந்ததும் அதிர்ச்சி

ஈகோவுக்குக் சவுக்கடி

கல்யாணமாகி குழந்தைகளை பெற்று வளர்த்து ……..

20 வருஷத்துக்கு அப்புறம் இது

மற்றவன் …என்ன லயிப்பு அவனிடம்?

சரி…. ஒட்டாத வாழ்க்கைதான் இத்தனை நாள்

ஆனாலும்…

போதிமரம் ……

பாவம் ஓடா உழைச்சிருக்கா இத்தனை வருஷம்

அவளும் மநுஷி தானே

இந்த உறவு முடிந்தாலும்..

அந்த உறவு தொடரட்டுமே 

வில்லாக்களின் பேச்சு

 வில்லாக்களின் பேச்சு

ஒரு பெரிய பங்களா …இப்போ வில்லா சொல்லுவார்கள்

பக்கத்தில் புதுசா கட்டப்பட்ட இன்னொரு பங்களா

ஆள் நடமாட்டமே இல்லை

முதல்வன் :ஏம்ப்பா என்ன செய்யிர

இரண்டமவன் :க்கும் என்ன செய்ய முனிவர் சொன்னமாதிரி செய்யிறேன்

அதுஎன்னப்பா

சும்மா இருக்கேன் ..ஆமா நீ?

பரம சுகம் ..ஒரு சலனமில்லை சப்தமில்லை

எதுக்காக கட்டப்பட்டோம்?

சுய திருப்தி ,பணபலத்தை வெளிப்படுத்த ஒரு வழி

இரண்டு வீட்டிலும் சேர்ந்து 40-50 பேர் வசிக்கலாம் அல்லவா

தாராளமா

அதற்கு மற்றவர் சொந்தபந்தம் இல்லையே

அப்படியே இருந்தாலும் நெருங்கிய சொந்தம் இல்லையே

அப்பா அம்மா வையாவது….

அவர்கள் இல்லத்தில்(முதியோர்) சௌக்யமாக இருக்கார்கள்

நீயும் நானும் ..நம்மைப்போல் பலரும் பக்கத்திலும் எதிரிலும்

இது upper class neighbourhood

வில்லாக்கள் வசிக்கலாம்

மனிதர்கள் ?

அவர்களுக்கும் உண்டு

புறாக்கூண்டுகள் குடிசைகள் நடைபாதை

பணத்திமிரின் மௌனசாட்சிகள் நாம்

அவள் அவன் கடற்கரை

 

அவள் அவன் கடற்கரை

அவள் :இப்படியே இருந்தா

அவன்:இருந்தா ?

அவள்:காத்திருந்தவன் காத்திருக்க …

அவன்:நடக்க விடுவேனா

அவள்:என்ன கிழிப்பேள்

அவன்:என்ன பண்ணட்டும்

அவள்:என்னை கேளுங்கள் ஒண்ணுத்துக்கும் துப்பில்லை

அவன்:என்னடி பட்டு உன் சொந்தக்கார பையனைத்தான் என்று நீ

உன் பெண்ணோ தனி வழி …நான் முழிக்கிறேன்

அவள்:நீங்கள் எடுத்து சொன்னால் கேட்பாள்

அவன் :எனக்கு தோணலை ..இந்தக்காலத்து பொண்ணு

இருவரும் கவலையில்

பெண் வந்தாள்

என்ன ஜோடி போட்டு பீச்சில் ?

நீ எங்கே இங்கெ ?

எனக்கு அமெரிக்காவில் வேலை கிடைச்சாச்சு

அவன் அவள் நிம்மதி

பிரச்சினை (இப்போதுக்கு ) தீர்ந்தது

Translation 1

 அக்னியின் தாகம்

Catastrophe

வாரணாசி மாவட்டத்தில் bira என்ற கிராமத்தில் புங்கி என்ற கோண்ட் பெண்மணி ( வயதான , குழந்தை இல்லா விதவை) வசித்து வந்தாள் . வீடு வாசல் இல்லாதவள் .கோதுமை போன்ற தான்யங்களை காயவைத்து மக்களுக்கு விற்று ஜீவனம் நடத்தி வந்தாள் .பதிலுக்கு கிடைத்த தான்யங்களை அரைத்து பொரித்து சாப்பிட்டு வந்தாள் .

அவள் குடிசையில் ஒரு ஓரம் காய வைக்க அடுப்பு மறு ஓரம் அவள் படுக்கை .

அதிகாலையில் எழுந்து இலைகளை சேகரித்து அடுப்புக்கு பக்கத்தில் வைத்துவிடுவாள்.

மதியம் அடுப்பை பற்ற வைப்பாள் .

ஆனால் பண்டிட் உதய பான் பாண்டேயின் (கிராமத்திற்கு சொந்தக்காரன் ) தான்யங்களை காயவைக்கும் அன்று பட்டினியோடு உறங்குவாள்.

சம்பளம் இல்லா வேலைக்காரியாக அவருக்கு சேவகம் செய்ய கட்டாயம் .தண்ணியும் கொண்டு விடவேண்டும் .இந்த காரணத்தினால் சில நாட்கள் அவள் அடுப்பு எரியாது .பாண்டேயின் கிராமத்தில் வசித்ததனால் அவளிடம் சில்லறை வேலைகளை வாங்க அவருக்கு அதிகாரம்.

சாப்பாடு தான் போடுகிறோமே அது எப்படி சம்பளம் இல்லா வேலையாள் என்று கூறலாம்?(பாண்டே )

அங்கு வசிக்க அனுமதித்ததே பெரிய உபகாரம்

அது வசந்த காலம் .எல்லோரும் புதிய தான்யங்களை வறுத்து பொரித்து சாப்பிடும் நாள் .

புங்கியின் அடுப்புக்கு ஓய்வேயில்லை .- மூச்சு விட நேரம் இல்லை கூட்டம் நெரிக்கிறது .நடுநடுவில் சண்டைகள் .

திடீரென்று இரண்டு வேலையாள் இரண்டு பெரிய கூடை நிறைய தான்யம் .பாண்டே முதலாளிக்கு உடனே காயவைத்து கொடு .

புங்கிக்கு பகீரென்றது .இப்பொழுது மதியம் .இப்போ ஆரம்பித்தால் அந்தி வரை வேலை வெறும் வயிற்றோடு .அரைமனத்தோடு கூடைகளை எடுத்தாள் .

பாண்டேயின் ஆட்கள் வந்து விடுவார்களோ என்று பயந்து வேக வேக மாக வேலை செய்தாள்

ஆட்கள் வந்தார்கள் “இன்னும் முடியவில்லையா ?”

பார்த்து கொண்டு தன இருக்கிறீர்கள் அல்லவே .காயா வைத்து கொண்டு தன இருக்கிறேன்

“ஒரு நாள் ஆயிற்று இவ்வளவுதான் முடிந்ததா ? காயவைத்தாயோ கெடுத்தாயோ ?

முற்றிலுமே சமைக்கப்படவில்லை .எங்கள் வாழ்விற்கு உலை வைத்தாயே !

பார் முதலாளி பண்டிட் உன்னை என்ன செய்கிறார் என்று .”

அன்றிரவு அடுப்பு பிடுங்கப்பட்டது .புங்கி வாழ்வாதாரத்தை இழந்தாள் .

மக்கள் வீட்டிலும் வேகத்தை தான்யங்கள் .சாப்பிட ஒன்றுமில்லை .

முதலாளியிடம் முறையிட்டார் -“அடுப்பை திருமா வைத்து பற்ற வைக்க உத்ராவிடுங்கள் ”

அவர் கவனிக்கவேயில்லை .இறங்கி வந்தால் கௌரவப்பரச்சினை .

அவளுக்கு அடர்வாக இருந்த சிலர் வேறு க்ராமிதிக்கு போகும்படி வற்புறுத்தினார்கள்

50 வருடமாக இந்த கிராமத்தில் அவல வாழ்வு வாழ்ந்த போதிலும் அங்கிருந்து செல்ல புங்கி க்கு மனமில்லை

ஒரோரு மரத்தில் உள்ள ஒரோரு இலையையும் நேசித்தாள் .

இங்குதான் வாழ்க்கையின் சுக துக்கங்களை அறிந்தாள் .

வாழ்வின் கடைசி கட்டத்தில் இதெயெல்லாம் விடமுடியுமா என்ன

வேறு இடம் போகணம் என்றாலே ஸஹிக்கமுடிவில்லை

வேறுஇட சுகத்தை விட இங்கு துக்கம் மேல்

ஒரு மாதம் சென்றது .பண்டிதர் உதயபான் ஒருநாள் அதிகாலை தன்னுடைய அடியாட்களோடு

வாடகை வசூலிக்க புறப்பட்டார் .

கிழவியின் அடுப்பை பார்த்ததுமே தாங்கமுடியாத கோபம்.

அவள் அதை மீண்டும் களிமண் பந்துகளால் கட்டிக்கொண்டிருந்தாள் .

இரவு முழுதும் வேலை செய்துவிட்டு இன்று மதியத்திற்கு முன்பு முடித்துவிடலாம் என்று

அவளுக்கு தெரியும் இது பண்டிதருடைய விருப்பத்திற்கு எதிராக என்று

ஆனால் கோபத்தை மறந்திருப்பார் என நினைத்தாள் .

பாவம் வயதுதான் ஆகிவிட்டது விவேகம் வளரவில்லை .

திடீரென்று பண்டிதர் கூச்சலிட்டார் “யாருடைய உத்தரவில்?”

குழம்பிய கிழவி தன் முன் அவர் நின்றதை கண்டாள் .

திரும்பி அவர் கேட்டார் “யாருடைய உத்தரவின்பேரில் இதை கட்டுகிறாய்

பயந்த கிழவி “எல்லாரும் கட்ட சொன்னார்கள்.கட்டுகிறேன் ”

“திரும்ப இதை நொறுக்குவேன்” எனச் சொன்ன பண்டிதர் காலால் அடுப்பை உதைத்தார்

ஈர அடுப்பு சரிந்து விழுந்தது .

திரும்ப காலால் உதைக்க கிழவி நடுவில்வந்து இடுப்பில் வாங்கி கொண்டாள்

இடுப்பை தடவிக்கொண்டே “மகாராஜா யாருக்கு பயப்படாவிட்டாலும் தெய்வத்திற்கு பயப்படுங்கள் ”

என்னை அழிகிறதால் உங்களுக்கு என்ன நன்மை

இந்த சிறிய பூமியில் என்ன தங்கமா விளைய போகிறது ?

உங்கள் நல்லதிற்குத்தான் சொல்கிறேன்

மக்களை துன்புறுத்தாதீர்கள்

என்னை கொல்லாதீர்கள்

நீ இன்மேல் இங்கே அடுப்பை கட்டக்கூடாது

பிறகு எப்படி பிழைப்பை நடத்துவேன்?

உன் வயிறுக்கு நான் பொறுப்பில்லை

ஆனால் உங்களுக்கே வேலை செய்து கொண்டிருந்தால்

என் பிழைப்பு என்னாவது ?

இந்த கிராமத்தில் இருக்கவேண்டுமென்றால்

நான் சொல்கிற வேலைகளை செய்ய வேண்டும்

அடுப்பை கட்டினப்பிறகு உங்கள வேலையே செய்கிறேன்

இங்கே இருக்கருத்துக்காக உன் வேலைமட்டும் செய்ய முடியுமா

செய்யாதே.கிராமத்தை விட்டு போய்விடு

என்னால் எப்படி முடியும்

இந்த குடிசையில் தான் நான் முதுமை அடைந்தேன்

என் தாத்தாபாட்டியும் மாமனார் மாமியாரும் இங்கு தான் வாழ்ந்தார்கள்

எமனை தவிர யாரும் என்னை வெளியேற்றமுடியாது

பிரமாதம்… இப்போ வேதம் ஓதுகிறாயா…பண்டிதர் சொன்னார்

கஷ்டப்பட்டு உழைத்திருந்தால் இருக்க அனுமதித்திருப்பேன்

ஆனால் இப்போ உன்னை விரட்டாமல் ஓயமாட்டேன்

அடியாட்களை கூப்பிட்டு “இலைகளை திரட்டுங்கள் ..எல்லாவற்றையும்

எரித்துவிடுங்கள் .

அடுப்பு எப்படி பண்ணுகிறது என்று நாம் காட்டுவோம் ”

அடுத்த வினாடியில் பெரிய சப்தம் .

தீப்பிழம்புகள் விண்ணை நோக்கி பாய்ந்தன

ஜ்வாலை பெருமளவில் நானாபக்கமும் பாய்ந்தது

மக்கள் இந்த தீ மலையை நோக்கி ஓடி வந்தார்கள் கூட்டமாக

செய்வதறியாமல் புங்கி அடுப்பு பக்கத்தில் நின்றாள் பெருந்தீயை பார்த்துக்கொண்டு

திடீரென்று அவள் தீயில் பாய்ந்தாள்

எல்லோரும் ஓடி வந்தார்கள் ..தீயிடம் சென்று புங்கியை மீட்க தைரியமில்லை

சில வினாடிகளில் கிழவியின் வாடிய சரீரம் தீயில் முழுவதும் கருகியது .

பலமான காற்று வீச தொடங்கியது .

விடுதலை பெற்ற தீ பிழம்புகள் கிழக்கு நொக்கி பாய்ந்தன

கடுமையான தீயால் அடுப்பு சுற்றியிருந்த குடிசைகள் எரிந்தன

இந்த உணவு திருப்தி அடையாமல் அக்னி மேலும் பரவினான் .

வழியில் பண்டிதர் கொட்டகை…ஸ்வாஹா செய்தான் .

கிராமம் பதற்றப்பட்டது

தண்ணீர் தெளிக்க முற்பட்டது

அதையும் எண்ணெய் என எடுத்துக்கொண்டு தீ மென்மேலும்

கொழுந்து விட்டு எரிந்தது

பண்டிதரின் அற்புதமான மாளிகை சாம்பலாயிற்று

அவர் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே ..

கடலில் கப்பல் அலைமோதும்போலே

அவர் மாளிகை தீக்கடலில் மூழ்கியது .

சாம்பலின் நடுவே புலம்பலின் சப்தம் ….

வேதனை …

புங்கியின் தீனமான குரலை

விட பல மடங்கு வேதனை ….

—————————————————————————————-

She had spent her fifty miserable

years in this village and she loved every leaf on every tree. Here she had

known the sorrows and pleasures of life; she could not give it up now in the

last days. The very idea of moving distressed her. Sorrow in this village was

preferable to happiness in another.

A month went by. Very early one morning Pandit Udaybhan, taking his

little band of servants with him, went out to collect his rents. Now when he

looked toward the old woman’s oven he fell into a violent rage: it was being

made again. Bhungi was energetically rebuilding it with balls of clay Most

likely she’d spent the night at this work and wanted to finish it before the sun

was high. She knew that she was going against the Pandit’s wishes, but she

hoped that he had forgotten his anger by then. But alas, the poor creature had

gown old without growing wise.

Suddenly Panditji shouted, ‘By whose order?’

Bewildered, Bhungi saw that he was standing before her.

He demanded once again, ‘By whose order are you building it?’ In a flight

she said, ‘Everybody said I should build it and so I’m building it.’

‘I’ll have it smashed again. ‘With this he kicked the oven. The wet clay

collapsed in a heap. He kicked at the trough again but she ran in front of it

and took the kick in her side. Rubbing her ribs she said, ‘Maharaj, you’re not

afraid of anybody but you ought to fear God. What good does it do you to

ruin me like this! Do you think gold is going to grow out of this small piece

of land! For your own good, I’m telling you, don’t torment poor people, don’t

be the death of me.

‘You’re not going to build any oven here again.

‘If I don’t how am I going to be able to eat!’

‘I’m not responsible for your belly.’

‘But if I do nothing except chores for you where will I go for food!’

‘If you’re going to stay in the village you’ll have to do my chores.

‘I’ll do them when I’ve built my over?. I can’t do your work just for the

sake of staying in the village.

‘Then don’t, just get out of the village.

‘How can I! I’ve grown old in this hut. My in-laws and their grandparents

lived in this same hut. Except for Yama, king of death, nobody’s going to

force me out of it now.

‘Excellent, now you’re quoting Scripture!’ Pandit Udaybhan said. ‘lf you’d

worked hard I might have let you stay, but after this I won’t rest until I’ve

had you thrown out. ‘To his attendants he said, ‘Go get a pile of leaves right

away and set fire to the whole thing; we’ll show her how to make an oven.

In a moment there was a tremendous racket. The names leapt towards the

sky, the blaze spread wildly in all directions till the villagers came clustering

around this mountain of fire. Hopelessly, Bhungi stood by her oven

watching the conflagration. Suddenly, with a violent dash, she hurled herself

into the names. They came running from everywhere but no one had the

courage to go into the mouth of the blaze. In a matter of seconds her

withered body was completely consumed.

At that moment the wind rose with a gust. The liberated flames began to

race toward the east. There were some peasants’ huts near the oven which

were engulfed by the fierce flames. Fed in this way, the blaze spread even

further. Panditji’s barn was in its path and it pounced upon it. By now the

whole village was in a panic. They began to band together to put out the fire

but the sprinkle of water acted like oil on it and the flames kept mounting

higher. Pandit Udaybhan’s splendid mansion was swallowed up; while he

watched, it tossed like a ship amid wild waves and disappeared in the sea of

fire. The sound of lamentation that broke out amidst the ashes was even

more pitiful than Bhungi’s grievous cries.

என் மாமியார்

 என் மாமியார்

 

என் மாமியார் ஒரு பழமை விரும்பி

பெண்ணுக்கும் மாட்டு பெண்ணுக்கும்

வித்யாசம் தெரிந்தவள்

தனக்குப்பின் தன் நகைகளை பெண்ணுக்கு போட்டால்

வேறு குடும்பத்தை போய் சேரும் என்று

நன்கறிந்தவள்

மாட்டு பெண்

தன்னை எப்படி நடத்தினாலும்

நகைகள் தன் குடும்பத்தில் (அதாவது மாட்டு பெண்ணிடத்தில் ) தான் இருக்கவேண்டும்

என்பதில் அசையாத நம்பிக்கை கொண்டிருந்தாள்

பெண் தன்னை விழுந்து விழுந்து

கவனித்தாலும்

அது அவள் கடமை -தனக்கு பெண் ஆனதினால்

ஒரு சமயம்

உடம்புக்கு முடியாமல் போயிற்று

கூப்பிட்டகுரலுக்கு ஆள் இல்லை

மாட்டு பெண்ணோ ஆஃபிஸில்

பெண்ணை விடுவாளோ அவள் மாமியார் ?

கேட்டுத்தான் பார்ப்போமே

அலைபேசி …

கொஞ்சம் பாக்கியத்தை அனுப்ப முடியுமா —உடம்பு என்னவோ போல இருக்கு

அம்மா நான் பாக்கியம் பேசறேன்

உடனே (மாமியாரிடம் சொல்லிவிட்டு) புறப்பட்டுவரேன்

வந்தாள்…டாக்டரிடம் கூட்டிக்கொண்டுபோனாள்

மருந்து வாங்கினாள்

வீட்டில் வந்து சிச்ருஷை செய்தாள்

வரேன் அம்மா

மாமியாரை கவனிக்கணும்

போதிமரம் …

கல்யாணமாகிவிட்டாலும் பெண்

தன் பெண் தான் –வேற்றுமனுஷி அல்ல

நகைகள் பாதி அவளுக்கும் கொடுப்போம்

தீர்மானம்

என் மாமியார்

 

 single

i am devastated by her death .so young so brave.

why should the big C take mostly the young?

it is a form of punishment for the surviving elders to see the slow cruel deterioration of their beloved wives/children/sisters/brothers

i do not want dwell upon the happy past before the cruel fate struck our lives.

sweet memories when recollected turn bitter.

we hardly had time to think about our future what with the bliss of the first married year and the coming …coming…

a small hand nestled in my hand …a small face looked up at me

“அம்மா வேணும் ”

where to go -who will be a substitute for the real mother?

இல்லை ஒரு பிள்ளை என ஏங்குவோர் பலர் இருக்க

இங்கு வந்து என் பிறந்தாய் செல்வ மகளே

i am selfish

i at least have one year of Her to cherish but this little girl of 7 months

what can she remember but a comforting presence in the face of unknown places persons food

unfamiliar faces voices

barely written blackboard

should it be built upon

or erased and started anew?

“அம்மா வேணும்பா ” voice was strident

வருவா எங்கே போயிருக்கா’ சாமி கிட்டே

பாட்டி சொன்னா சாமிகிட்ட போனவா திரும்பி வரமாட்டா

அம்மா special லா சொல்லி இருக்க சாமிக்கிட்டே

என்னோடு கொழந்த தனியா இருக்கா

நான் போகணும்

எப்போ வருவா

நீ கொஞ்சம் பெரியவள் ஆன ஒடனே

ஊஹூம் எனக்கு இப்பவே வேணும்

நித்தியா அப்பாவை படுத்தாதே வா நம்பள் ஹால் லே விளையாடலாம் ….மச்சினி

மாட்டேன் போ

discussions in the main hall

he cannot manage -office and all -பொண் கொழந்தை வேறே

நாம கூட்டிண்டு போயிடலாம்

ஒத்துக்கணுமே

ஒத்துக்காமே

நம்ப சரோவை (மச்சினி )கொடுத்தா என்ன

கொழந்தையோடு ஒட்டிண்டுஇருக்கா

ஒத்துக்கணுமே

பேசி பாருங்களேன்

இப்போ வேண்டாம்

we’ll take the child with us for some time

let him come and go

seeing saro looking after nitya ..maybe he will agree seeing that

i was angry devastated -what people no perception of the dignity of the moment

yet on reflection.. life goes on

we eat drink sleep get up go to office …routine

may be they are right..some time spent with the family may help nitya get over her loss.

nitya proved otherwise

having already a mother “missing” she didn’t want a father missing also

NONO she said to all entreaties to leave her father

நான் அப்பா கிட்டே தான் இருப்பேன்

i relented

கொஞ்ச நாள் இங்கே இருக்கட்டும் அப்பறம் பார்த்துக்கலாம்

இல்லே மாப்பிளை எப்படி மேனேஜ்…

நான் பார்த்துகிறேன் சின்ன குழந்தை தானே

office போய்ட்டா

வேலைக்காரிக்கு கூடுதல் சம்பளம் கொடுத்தா போச்சு

சமையல் பண்ணிட்டு நான் வரும் வரை இங்கே இருப்பா

நம்பிக்கையான வேலைக்காரிதான் மாமா

நித்தியாவோடு அம்மா தான் பார்த்து வெச்சா

in laws finally left reluctantly

i was alone with nitya

no…Her invisible presence was also surrounding us.

hovering over us as we ..father and daughter slept.

morning dawned

what was the routine O God

this part was hidden to me thanks to Her

luckily nitya came to my rescue

appa first bathroom then brush then bournvita

with the child’s co-operation morning session got over smoothly

brahmaputra

 

 25, 2017 by rajanathimber

பிரம்மபுத்திரா ஆறு, திபெத்திலுள்ள ஸாங்-போ என்ற பெயரில் புறப்பட்டு, 3848 m
angsi மலையில் ஜனனம்
பயணம் ஆரம்பத்தில்
கிழக்கு நோக்கி 1825 km பயணம்
கைலாச ஹிமாலய மலைகளூடே
பிறகு ராக சாங்ப்பூ கிளை நதி என்னுள்ளில் சங்கமம்
இங்கு ஒரு பெரிய வளைவில்
உலகில் மிகப்பெரிய ஆழமான நீளமான குறுகிய பள்ளத்தாக்கு
the Grand Canyon of the Tsangpo என்ற பெயரில்

மொத்தம் 2800 கிமீ நீளமுள்ள இந்த ஆறு, 1700 கிமீ தூரம் திபெத்திலுள்ள 4000 மீட்டருக்கும் அதிகமான மலைகளிலேயே கிழக்கு நோக்கி பயணிக்கிறது. பிறகு நாம்சா-படுவா மலையருகே, தெற்கு தென்மேற்காக வளைந்து அருணாசல பிரதேசத்தில் சியாங் என்ற பெயரில் நுழைந்து, அதன்பின் சமவெளிப் பகுதியை அடைகிறது.
சமவெளிப்பகுதியில் இந்நதி திகாங் என்று அழைக்கப்படுகிறது. சமவெளிப் பகுதியில் 35 கிமீ தொலைவு கடந்தபின், திபங் மற்றும் லோகித் என்ற ஆறுகளோடு கூடி மிகவும் அகன்ற ஆறாக ஆகி, பிரம்மபுத்திரா என்று பெயர் மாற்றமடைந்து அசாம் மாநிலத்தில் நுழைகிறது.
In the plains of Assam the Brahmaputra brings as many as 52 major and 121 minor tributaries into his voluminous folds.
அசாம் மாநிலத்தின் முதன்மை ஆறான பிரம்மபுத்திரா, ஒருசில இடங்களில் 10 கிமீ வரை அகலமுடையதாயிருக்கிறது. திப்ரூகட் அருகே அது இரண்டாகப் பிரிகிறது. பிரிந்த அவ்விரு கிளைகளும் நூறு கிலோமீட்டருக்கு அப்பால் இணைகின்றன. இதனால் உருவாகியுள்ள தீவு மஜிலித்தீவு என்று அழைக்கப்படுகிறது.
one of the largest river islands in the world. Traversing through Tezpur, Kamrup and Goalpara the river flows southwards into Bangladesh from Dhubri where the Teesta River enters its fold. Further downstream, the river again divides into two streams – the Jamuna which merges with the Padma River at Goalundo and the second channel is the Brahmaputra which merges with the Meghna River near Dhaka from where on the river in its downward course is known as the Meghna. Both Padma and Meghna then merges again near Chandanpur and divides itself into multiple channels to form the world’s largest delta “the Sunderbans”
வங்காளதேசத்தில் இந்த ஆறு ஜமுனா என்ற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறது. இது கங்கையின் கிளையாகிய பத்மாவுடன் இணைந்து மிகப்பெரிய கழிமுகத்தை உருவாக்கி வங்காள விரிகுடாவில் கலக்கிறது.
The Brahmaputra basin which drains out an area of 1.6 million sq km inhabited by 625 million people is the fourth largest in the world.

It has the potential to meet 30 per cent of India’s water requirements and 41 per cent of its hydropower needs. As for Bangladesh, it fulfils 94 per cent of its total water requirements from the Brahmaputra river system. The Brahmaputra’s total basin area across China, India, Bhutan and Bangladesh is 1540 km long and 780 km wide. The drainage basin of the Brahmaputra is 580160 sq km out of which about 293000 sq km falls in China, 1994413 sq km in India, and about 45000 sq km in Bangladesh. The drainage area in India is about 6 per cent of the total geographical area of the country. While alluvial and loamy soils predominate, lateritic, sandy, and clayey soils are also found in the basin area. The Brahmaputra basin has varied climatic conditions, from snow covered peaks to the cold and dry Tibetan plateau; from the temperate and humid Assam to the floodplain deltas of Bangladesh it makes the Brahmaputra basin very susceptible to climatic change. It also hosts several bio diversity hotspots and National Parks like Kaziranga, Dibru Saikhowa, Orang, Manash etc apart from many reserved forests and wild life sanctuaries. Assam District Gazetteers VOL XI published in 1928 provides vivid description about Brahmaputra river system.”The main artery of the province – the Brahmaputra River-enters Assam in the Sadiya District. Rising near the Monasorowar lake, away north of Kashmir it flows eastward as the Tsangpo through Tibet, being crossed by the India-Lhassa road at Chaksam ferry, not far from Lhassa and then turns southward cutting the main Himalayan axis at a point of which the approximate latitude is 29.350 and longitude 95.200. In its bend it encircles some magnificient peaks dominated by Namcha Barua 924,445’), at the northern foot of which lies, west and east, the gorge in which were supposed to exist the falls which remained a geographical mystery until 1913, when the area was explored by Captains Bailey and Morshead. No falls were discovered but a series of rapids for thirty miles.The Tsangpo receives many tributaries in its course through the Abor Hills, the Ringong , Sirapateng (Sigong), Shimong, Siyom, Yamne and is known to the Abors as the Siang. It leaves the hills and enters the plains at Pasighat. A few miles below Pasighat it divides into two channels- the Dihong channel and the Lalli-the island between, known as the Lalli Chapri, being a game reserve.

Twenty miles south of Pasighat and wost of Sadiya it is joined by the Lohit-Brahmaputra. The Lohit rises in eastern Tibet where it is known as the Zayul and flows southward entering the district twenty-five miles south of Rima which is situated on the left bank. Thirty miles further south it turns due west at Minzang. In its course it receives many additions the Dou, Delei,Tiddind, Digaru,Dibong,Kamlung,Noa Dehing and many smaller rivers which carry off the drainage of the huge mountain systems on both sides of its bed. The Lohit-Brahmaputra is known to the Mishmi tribes as the Tellu and its journey through the hill section of the Frontier Tract flows through the Mishmi country and enters the plains at Parsuramkund, forty- six miles from Sadiya, a place of pilgrimage for IIindus. The Dibong which joins it a short distance below Sadiya drains the mountain masses north of Sadiya and is notable for the deep gorges and inhospitable country of its upper reaches. Feeder steamers can pass up the Brahmaputra at all seasons as far as Murkong Selek which lies 40 miles upstream from Dibrugarh, while from May to November they can penetrate a further fifty miles. As can be readily understood, the river is subject to big flood and at such times the junction between Sadiya and Kobo of the amin stream and its two chief confluents, the Lohit and the Dibong, is a sight of savage relentless strength and beauty. The actual bed of the river is wide and in the cold weather it winds among huge sand banks or ‘chapris’ (islands of pure sand formed by the river and covered by grass or small tree jungle). The river is continually changing its course within its bed, eroding both banks in turn, this erosion has already destroyed one Sadiya and is even now a source of imminent danger to the existing town. Communications in the plains are largely by river. All the important bazaars, Sadiya, Saikhoa, Kobo, Pasighat, Murkong Selek, are located on the Brahmaputra.” The author of the book “Sketch of Assam” published by The Elder Smith Co. in 1847 has narrated his journey from Calcutta to Saikhowa Tinsukia through the Brahmaputra.He writes- “In the rains, the Burrampooter river resembles a sea, extending for many miles over the country. In the dry season it will be found in many places more than a mile wide.The current in Upper Assam, above Dibroo Ghur, is much more rapid than the Ganges river, and far more dangerous; from the river being strewed with immense trees, which are whirled down the stream with awful impetuosity, threatening instant destruction to the boat so unfortunate as to come in contact with them.For this reason, the canoes of the country being more manageable , and even if filled with water, too buoyant to sink, much less risk is incurred by travelling in them than in the comfortable budgerow, or large native boat of Western India, roofed with straw.The canoe has also another advantage, in case of a storm, as it can in a few minutes be dragged on shore and remain in perfect safety till the toofan has passed over. The confinement, however, and constant reclining posture are almost unbearable in the hot weather;and there is a painful sense of insecurity from the streams and rivers in many parts of Assam swarming with crocodiles. Natives,when bathing,are not unfrequently seized by crodiles, and I have heard that one of these amphibious monsters has been known to seize a paddler unsuspiciously sleeping in the front part of the boat: which is not improbable, as the sides of a canoe are only six inches or a foot above the water. Such occurrences, however, are too rare to justify the fears that are entertained; but their rarity, considering the great numbers of crocodiles on the banks, is nevertheless a marvel. In the Chawlkhawa river, opposite Burpetah, I have seen basking in the sun on the sand banks, as many as ten crocodiles at a time; and upon one occasion, a heap of one hundred crocodile’s eggs, each about the size of a turkey’s eggs, were discovered on a sand bank, and brought to me; I found on blowing them, that they all combined a perfectly formed crocodile, about two inches, which would have crept forth after a few days’ farther exposure to the sun. Navigation in the Brahmaputra was very difficult river journey from Calcutta to Saikhowa Tinsukia.” The following table showing is given in The book ‘Sketch of Assam’ the number of days required for a Budgerow to proceed from Calcutta to Suddeah, or Saikwah in Upper Assam, from

October till 1st June:-
No. of days.
1 From Calcutta to Dacca
12
2 Dacca to Goalpara
19
3 Goalparah to Gowahatty
6
4 Gowahatty to Tezpore
6
5 Tezpore to Bisnath
3
6 Bisnath to the mouth of the Dikho river,12 miles
7 Distant from Seebsagur
7
8 Dikhoo Mookh river to Dibrolghur
6
9 Dibroolghur to Suddeah or Saikwah
6
Total Days
65

He further explained how ardous journey used to be- “Expecting with a westerly wind during the rains, the navigation of the Burrampooter river is tedious, uncertain, and dangerous, from falling banks, floating trees, a rapid current, and no tracking ground: the jungle extending to the edge of the river. In Assam a canoe is the safest and most speedy mode of travelling.” Elder Smith has also given the detail account of wild life and their conflict with human beings in Brahmaputra valley. He writes – “In perambulating the district, I was particularly struck with immense extent of high grass jungle between the Burrampooter river and the foot of the Bootan mountains. I frequently traversed a distance of eight and ten miles through a dense grass jungle twenty feet high, without meeting with a solitary hut or any cultivation; but suddenly , a village and an open cultivated space of a few hundred acre would burst upon the view and vary the monotony of the scene. This would be followed by a dreary waste extending to the next village, often five or six miles distant; while a solitary foot-path, forming the only communication between the small communities thus isolated, clearly showed that for many months in the year little intercourse, except by water, is kept up between them. The country is infested with wild animals, and the footpaths are dangerous at all times. Some slight idea may be formed of the danger to human life from the denizens of the jungle, when I state that in the western quarter of the district of Kamroop alone, in the short period of six months, the police reports included twenty men killed by wild elephants and buffaloes.

The damage done to the rice crops yearly by the wild elephants and buffaloes is very considerable; and although Government bestows reward of two rupees eight annas , or five shilling for every buffalo destroyed, and five rupees or ten shillings for every tiger’s head, such is the apathy and indifference of the natives to their own interest and preservation, that they seldom exert themselves to earn the gratuity, until repeated aggressions become unbearable. When wild elephants pull down their huts, or a tiger from previous success, becomes emboldened to enter their little dwellings and carry off their cattle, then the village community will turn out in a body; surrounding with nets the tiger’s lair,- a small patch of jungle in the vicinity of the village,-and shouting and yelling, they drive the intruder into the nets, where he falls an easy victim to the spears and bludgeons of the enraged and injured populace. In January, February, March, and April, the whole country adjoining Burpetah presents a spectacle seldom seen elsewhere: the natives set fire to the jungle to clear the land for cultivation, and to open the thoroughfares between the different villages, and the awful roar and rapidity with which the flames spread cannot be conceived. A space of many miles of grass jungle, twenty feet high, is cleared in a few hours; and the black ashes scattered over the face of the earth after such recent verdure, form one of the most gloomy and desolate landscapes that can well be imaged. But so rapid is vegetation in Assam that a few days suffice to alter the scaene; the jungle speedily shoots up with greater strength than ever, and at the approach of the heavy rains in June, it again attains a height of many feet. The enormous extent of forest, and high, dense grass jungle in Assam, exceeds perhaps that of any other country of the same area; and as, as a consequence,the herds of wild elephants, buffaloes,deer,rhinosceroses,and tigers,are innumerable. Almost every military officer in civil employ in Assam, having constantly to roam about the country, becomes, if not from choice, at least in self-defence, a keen and skilful sportsman.

 

Herds of one hundred buffaloes each are frequently met with; and though I have known twenty buffaloes shot in one days’s diversion, they are so prolific, and the seasons of four months for sports is so short, that no actual process appears to be made in the diminution of their numbers. On some occasions, when a buffalo is wounded and unable to escape into high jungle,he furiously charges the elephant on which the sportsman is mounted in a howdah, and often gores the elephant, or injures the feet or legs of the driver seated on the animal’s neck, before he can be stopped in his career; for it frequently takes ten or twelve balls to destroy a buffalo, unless an early trained, on being charged by a buffalo, merely blows of the infuriated monster: screaming out, however, in the utmost fright until the buffalo is shot or scared off by the firing; but a timid or badly trained elephant , on being charged instantly seeks safety in flight,to the imminent peril of the sportsman, should any trees happen to come in contact with the howdah. Buffaloes, however, that have been long undistrubed,generally stand still,and with fierce looks and raised horns receive the first few shots in utter astonishment, and then seek shelter in the high jungles with the utmost speed. Rhinosceroses are very numerous in many partsof Assam, and are to be found in very high grass jungle, near inaccessible miry swamps, which preclude pursuit, and having thick, they are not easily shot. Elephants dread the charge of a rhinoceros as much as the former animal not unfrequently scares even a well-trained elephant from the field. If the rhinoceros succeeds in overtaking the elephant, he bites large pieces of flesh from the elephant’s sides or legs, and with the horn on the nose not unfrequently inflicts fearful wounds. Rhinoceroses are tamed in a few months, and may be seen at Gowahatty grazing on the plains as harmless as cows, attented by a single man. When tamed in Assam they may be bought of the natives for 100 or 150 rupees (10l. or 15l.) : many have been sent to Calcutta, and sold for 500 rupees, or 50l. ; but the expense of boat hire to the metropolis, provender, and servants’ wages, with the risk attendant on the journey to so distant a market, renders the speculation anything but profitable. Deer shooting in a fine, healthy,exhilarating exercise for those who are not partial to the dangerous and exciting scenes common to tiger, rhinoceros, and buffalo shooting. It is a mistake, however, to suppose it tamt,easy sport. Deer shooting requires much practice: a steady foot and arm in a howdad, and quick sight are indispensable, if you would shoot either pigs or deer while bounding rapidly over the plain

. A most deadly poison is extracted from a kind of root denominated Mishmee Bih (or poison) brought from the Mishmee country , on the north-east quarter of Assam. With this the natives in Upper Assam generally cover the tips of their arrows, and destroys elephants for the sake of the tusks. So powerful, so deadly is the effect of the poison, that the slightest scratch or puncture of an arrow smeared with it proves fatal: if not instantaneously, at all events in a few hours after an elephant has been stricken. Deer and buffaloes are also killed in the same manner. Immediately the animal falls, the wounded part is cut out, and the flesh is then eaten by the natives, without apprehension of any ill effects arising from the inoculation of the body by the poison: at least I have never heard of a single instance of a person losing his life from having eaten of the flesh of animals killed by poisoned arrows, common as is the practice of partaking of such food. Safety appears to be secured by existing the wounded part. It is calculated that not less than five hundred elephants are yearly caught in Assam and sent to Western India for sale. At Chittagong, in the south-eastern quarter of Bengal, the mode of catching wild elephants is very different from that adopted in Assam. Herds of fifty elephants are there surrounded by two or three hundred men, jungle is filled, and a regular barricade of trees, with a trench, formed; the elephants are thus unable to break loose; tame elephants are then sent into the enclosure, which is called a Keddah, and the wild elephants are quickly secured with ropes.”
Floods and erosion

A combination of morphological, physiographical, geological and geomorphological conditions cause severe floods in the Brahmaputra basin of Assam. Excessive precipitation every year and huge accumulation of silt are the main causes of floods and erosion. From 1916 to 1926, the total area of the Brahmaputra in Assam was around 3870 sq km; by 2006 it had expanded to 6080 sq km. Since 1950 due to continuous braiding and widening of the river, on an average, about 8000 hectares of land area is engulfed every year. Many villages have been completely eroded in the floods and thousands of families rendered homeless

Institutional arrangements for flood management

Institutional arrangements are in place for river management in Assam so as to prevent floods and erosion. Water Resource Departments of the Government of India, the State Government of Assam, the Brahmaputra Board, and the Central Water Commission, in collaboration with the Indian Institute of Technology (IIT), Indian Space Research Organisation (ISRO) and other national and international agencies, plan and implement projects and programmes for managing the Brahmaputra and its tributaries. FREMAA also implements flood and erosion management projects funded by the Asian Development Bank. In fact, FREMAA is working on developing a reliable flood forecasting system as well as a remote sensing-based mechanism to predict erosion. Many studies have pointed out that if the Brahmaputra channel is narrowed, deepened and aligned straight with the help of parallel guide dams then the river would develop a high velocity, enabling it to carry the entire silt load. This would help prevent the floodwater from rising and also keep a check on erosion and widening of the river bed. Further, it would reduce the impact of floods in the basin area and make the river navigable for ships. That, in turn, would provide carbon-free and cheap transportation of people and goods. Huge areas of arable land would also be reclaimed in the process.

 

பொதுவாக இந்தியாவில் பெண்பால் பெயரிட்டு அழைப்பது வழக்கம், ஆனால் இவ்வாறு ‘புத்திரா’ என்று முடிவதால், இது சிறப்பாக ஆண்பால் பெயரிட்டு வழங்கப்படுகின்றது

Travels

 travels

i am jaganmohan retired bank official-widower

all my children are married and settled abroad

i am free of commitments in India

Not being interested in becoming “USA returned” parent US Citizens

i decided to travel and see india -the real unseen india of the masses

The Sapta Puri are seven holy pilgrimage centres in India. The tirthas (pilgrimage centres) are: Ayodhya (Rama), Mathura (Krishna), Haridwar (Vishnu), Varanasi (Shiva), Kanchipuram (Parvati), Ujjain (Shiva) and Dwarka (Krishna).

first stop Vrindavan-where the Lord spent His childhood

i wander around the lanes of this sacred city which reminds everyone about the childhood exploits of Krishna (as told in Bhagavatha and other myths)

i went to Mathura famous for krishna’s birth in underground prison .

The Keshav Dev Temple is a reminder of this sacred place and moment.

Ground near the temple was artfully decorated with flowers .i asked a bystander how this was done

he replied “it is sanjhee -art of decoration with flowers”

holi was fast approaching and the area resounded with dholaks and folk songs (rasiya) being practised.

It reminded me of Krishnas rasaleela dances.

some women went by dancing with a column of deepas on the head.i was told that this is

Charkula a traditional folk dance of the Braj.

back in brindavan i went to Govinda Deva temple(1590).It was interesting to hear that Lord Chaitanya first “discovered” in a spiritual trance all the places associated with krishna leela in mathura and brindavan.

Pracheen Meerabai temple reminded me of Mira bai who spent her lifetime singing about the Lord.it seems she spent last 14 years of her life here.

monkeys and cows were seen almost everywhere.

strangely many nepalese -devotess as well as students were seen around vrindavan.Bhajankuti Ashram was established by a nepalese saint 150 years ago caters to these nepalese.

” kuch paisa dedo dada ”

elderly women in white begging….

i had heard of these “vrindavan widows”- abandoned widows seeking sanctuary with the Lord of vrindavan

but living in misery.

In a small temple, some of them are sitting cross-legged on the courtyard floor while young volunteers slosh out piles of rice and dal.

அய்யா ஏதாவது பிச்சை போடுங்களேன்

voice in tamil broke my musings

tamilnad in vrindavan? i couldn’t hide my surprise

யார் நீங்க எப்படி இங்கே வந்து சேர்ந்தீங்க

தெரிஞ்சு என்ன பண்ணபோறீங்க

இல்லம்மா வந்து …

எல்லார் கதை மாதிரிதான்

கணவன்(கயவன்) பொழுதுபோக்குக்காக வேறிடம் போனான்

நான் போக்கிடம் இல்லாதவளானேன்

(குழந்தை இல்லை)

கடவுளை வேண்டினேன் வழிகாட்ட

யார் மூலமாகவோ கேள்விப்பட்டேன் இந்த இடத்தை பற்றி

எப்படியோ வந்து சேர்ந்தேன்

இங்கு தங்குவதற்கு வாடகைக்கு தான் பிச்சை

அன்னமிட அநேக யாத்ரிகர்கள்

எப்படியோ நாள் கழிகிறது …

i wondered …one of the many radhas around Krishna

may be this is one of his Leelas…

————————————————————————————————————————————–

Most had travelled here from West Bengal- often by themselves and many leaving behind friends and grandchildren.

Saif Ali Das is just 60 years old but she looks much older and her walk is lopsided. Her husband was a drunk, she says, who died 12 years ago after a fall.

She had a daughter who died in hospital and a son who was murdered over a land dispute. After his death she was left entirely alone and fled to this place that she had heard was safe.

Sondi is a tough 80-year-old whose husband died young, she had to bring up her four children by herself. It is her daughter-in-law who effectively threw her out, saying it was her own husband who kept the family going and “as you have not got a husband you will have to look after yourself”.

For many of these Bengalis, surrounded by Hindi speakers, it is as if they are living in a foreign land. Some are feisty and resentful, others broken and afraid.

Dasi has been living alone in Vrindavan for the past 15 years and feels pushed into dedicating her life to the devotion of Radha.

She gets paid a few coins for singing devotional songs in the temples.

Many of these servants of god appear to live tragic lives on the streets of this romance-drenched town.

devadasi

 

devadasi

vv

my paati was a devdasi

tanjore dasi parambarai

recognised for their dancing singing skills

earmarked in temples for devoted activities

(deliberateley) misrecognised by british and a few misguided indian puritans

branded as —–

without any other skills or monetary or social support

a few had no other recourse-thus reinforcing the popular perception/

dance went onto ignominy

(later revived with the efforts of weel meaning art patrons)

i am educated well versed in social behaviour and in a well paying career

but the syigma persists in a subtle manner when marriage is discused

Dowry

 

dowry

does he like the girl-her father asked PG (pros groom) ‘s father

என்னடா ?

பிடிச்சிருக்கு ஆனால் கொஞ்சம் தனியா பேசினால்தான் …i can take a decision

both alone in the nearest bedroom-anxious faces waiting ouside.(most worried G’s ma)

boy said -let me be frank -you like me or not-i like you

girl shyly nodded

i would like to hear from you please

…like you

please speak up

i like you

suppose my parents ask for a high dowry

its upto my parents (girl said)

you dont mind giving dowry

—repeat–

boy-do you have an opinion in the matter

she-well .. today’s society -everyone expects to give/get dowry

he-illegal

she-everybody gives in some form-if you dont take -they will say “something wrong with boy”

he-am i a markettable commodity?

she-giggling “thats what everybody says”

he gets up goes out-whispers to dad who says “ok we’ll consult and let you know tomorrow”-smiling

while returning boy says “i dont like”

ma asks why

boy says “she doesnt mind her dad giving dowry”

dad-so what’s wrong

he-you know my mind dad no dowry at all

dad- well i also haven’t asked but if the other side gives i cant say no

he-why

ma-otherwise they’ll think something wrong with you

he-anyway i dont like this girl -no definite opinion in this matter

ma-போடா எந்த பொண்ணுதான் இந்த விஷயத்தில் பேசுவாள்

he-i will wait till i find a suitable girl

dad-ஏண்டி இவன் சரிப்பட்டு வரமாட்டான்

சும்மா இருங்கோ வேற பெண் பார்க்கலாம்

நாளைக்கு போன் போட்டு பையன் இப்போ வேண்டாம்கிறான் ன்னு சொல்லுங்கோ

dad -murmuring

ma -என்ன

dad -ஒன்னும் இல்லை என தலையெழுத்து

————————————————————————————————————————–

boy meets girl -who is against marriage but has a sister whose dowry parents have to meet

discuss-

1.fix a max limit on marriage expenses

2share 5050

3.girl will work and salarry to go to redce dads debt/living expenses

4.live separetely but visit 2/3 a week -dinner both sides visit

5.marriage engagment -simple now-only both families and intimate relations friends

6.marriage afetr 1 year both boy and girl save salary towards marriage

7.actualmarriage expenese

yes no

mantap x [koil]-max 2 days

catering x (limit invitees – simple menu)

reception x -piped music only

invitation x only limited-conventional-others digital

dress

bride- x limit to rsonable expenses – essential saris (koorai)

others can be ashionable and util-reasonable

grrom x essential-reasonable-util (no suit)

others x veshti shirt for close relations -sinple sari

 

————————————————————————————————————

They (these ancient Indian people) make their marriages accordance with this principle, for in selecting a bride they care nothing whether she has a dowry and a handsome fortune, but look only to her beauty and other advantages of the outward person.

Arrian, The Invasion of India by Alexander the Great, 3rd Century BC[41]

Arrian’s second book similarly notes,

They (Indians) marry without either giving or taking dowries, but the women as soon as they are marriageable are brought forward by their fathers in public, to be selected by the victor in wrestling or boxing or running or someone who excels in any other manly exercise.

~ Arrian, Indika in Megasthenes and Arrian, 3rd Century BC[42]

dowry in ancient India was insignificant, and daughters had inheritance rights, which by custom were exercised at the time of her marriage. Documentary evidence suggests that at the beginning of 20th century bride price, rather than dowry was the common custom, which often resulted in poor boys remaining unmarried.[34][35]

The payment of dowry has long been prohibited under specific Indian laws including, the Dowry Prohibition Act, 1961 and subsequently by Sections 304B and 498A of the Indian Penal Code.

A court judgement [8]clarifies the legal definition of dowry as

“Dowry” in the sense of the expression contemplated by Dowry Prohibition Act is a demand for property of valuable security having an inextricable nexus with the marriage, i.e., it is a consideration from the side of the bride’s parents or relatives to the groom or his parents and/or guardian for the agreement to wed the bride-to-be.

The Dowry Prohibition Act, 1961 article 3 specifies that the penalty for giving or taking dowry does not apply to presents which are given at the time of a marriage to the bride or bridegroom, when no demand for them have been made.

Although Indian laws against dowries have been in effect for decades, they have been largely criticised as being ineffective.[9] The practice of dowry deaths and murders continues to take place unchecked in many parts of India and this has further added to the concerns of enforcement.[10]

Section 498A of the Indian Penal Code required the bridegroom and his family to be automatically arrested if a wife complains of dowry harassment. The law was widely abused and in 2014, the Supreme Court ruled that arrests can only be made with a magistrate’s approval. [11]

Although Indian laws against dowries have been in effect for decades, they have been largely criticised as being ineffective.[9] Despite the Indian government’s efforts, the practice of dowry deaths and murders continues to take place unchecked in many parts of India and this has further added to the concerns of enforcement.[10] There is criticism by women’s groups that India’s dowry harassment laws are ineffective because the statutes are too vague, the police and the courts do not enforce the laws and social mores keep women subservient and docile, giving them a subordinate status in the society.[70]

Further, many women are afraid to implicate their husbands in a dowry crime simply because the Indian society is viewed as having conditioned women to anticipate or expect abuse and in some sense eventually, endure it.[71] While the laws give great powers, they are not effectively enforced by the police or by courts. It can take up to 10 years for a case to go to court and even once in court, husbands and in-laws end up getting away with extortion or even murder because the women and their families cannot prove ‘beyond reasonable doubt’ that they are the victims of such crimes, as there are rarely any outside witnesses.[72] Moreover, when deaths occur through bride burning, evidence itself is usually lost in flames.[73]

There is growing criticism that the dowry laws are often being misused, particularly section 498A IPC which is observed by many in India as being prone to misuse because of mechanical arrests by the police.[74] According to the National Crime Records Bureau statistics, in 2012, nearly 200,000 people including 47,951 women, were arrested in regard to dowry offences. However, only 15% of the accused were convicted.[75]

In many cases of 498a, huge amounts of dowry are claimed without any valid reasoning. A rickshaw puller’s wife can allege that she gave crore’s of money as dowry and since it is a cognizable case, police are bound to register the case. And in most cases, the capacity of the wife or her parents and the source of the funds are never tracked.

The Nisha Sharma dowry case was an anti-dowry lawsuit in India. It began in 2003 when Nisha Sharma accused her prospective groom, Munish Dalal, of demanding dowry.[76] The case got much coverage from Indian and international media. Nisha Sharma was portrayed as a youth icon and a role model for other women.[77] The case ended in 2012, after the court acquitted all accused.[76] The Chief Justice Magistrate observed that Nisha was in a relationship with another person Navneet, who she really wanted to marry.[78]

Cruelty in the form of torture or harassment of a woman with the objective of forcing her to meet a demand for property or valuable security is a form of dowry crime. Such cruelty could just be in the form of verbal attacks or may be accompanied by beating or harassment in order to force the woman or her family to yield to dowry demands.[43] In many instances, such cruelty may even force the woman to commit suicide and it has been specifically criminalized by the anti-dowry laws in India.

——————————————————————————————————–

The practice of dowry is illegal under Indian law, but its evolving nature has escaped the eyes of lawmakers. This fantastic article takes a look at equality, the changing forms of dowry, and how it affects both men and women.

A few weeks ago,[9/14] I was speaking with a male friend about his upcoming wedding. I had been reading a book by Ira Trivedi that (is rather poorly written but) put the cost of an average Indian middle class wedding at 7.4 lakhs, (four times the per capita GDP of India); the average upper middle class wedding, not including the clothing and jewelry, at 60 – 70 lakhs in Delhi, and 30 – 35 lakhs in other major cities of India.

——————————————————

WEDDING or RECEPTION may 2017

SD Video Budget Package

One Traditional Photographer (Unlimited Photographs)

One SD Videographer

One hour Edited Video in DVD

One set of Photo DVD with all the images

One 50 sheets (36×12 inch size when fully open) Magazine Album made of Non-Tearable Synthetic Sheets

You can choose 300 photos for album designing

Rs. 35,000/-

hd 3kmore

SD Video Candid Package

Two Still Photographers (One Candid & One Traditional)

200 post processed candid images in a separate DVD

One 65 sheets (36×12 inch size when fully open) Magazine Album

4-5 minute short, crisp, creative SD Video Story

You can choose 400 photos for album designing

Rs. 52,000/- hd 3kmore

BRAHMIN WEDDING

SD Video Budget Package

One Traditional Photographer (Unlimited Photographs)

One SD Videographer

One hour Edited Video in DVD for each session

One set of Photo DVD with all the images

One 50 sheets (36×12 inch size when fully open) Magazine Album made of Non-Tearable Synthetic Sheets

You can choose 300 photos for album designing

Rs. 69,000/-

SD Video Candid Package

One Candid Photographer for Wedding & Reception

One Traditional Photographer for all events inclusive of Nalangu

400 post processed candid images in a separate DVD

One 100 sheets (36×12 inch size when fully open) Magazine Album made of Non-Tearable Synthetic Sheets

4-5 minute short, crisp, creative SD Video Story

You can choose 600 photos for album designing

Rs. 1,10,000/-[120 hd]

MEHENDI OR SANGEET – SINGLE SESSION

HD Video Candid Package

Two Still Photographers (One Candid & One Traditional)

One HD Videographer

One hour Edited HD Video in 16GB Pendrive

One hour Edited Video in DVD

200 post processed candid images in a separate DVD

One set of Photo DVD with all the images

One 65 sheets (36×12 inch size when fully open) Magazine Album made of Non-Tearable Synthetic Sheets

4-5 minute short, crisp, creative HD Video Story

You can choose 400 photos for album designing

Rs. 55,000/-

————————————————–

These figures had blown my mind, and I became curious about my friend’s wedding costs. “No idea,” he said, “my fiancée’s father is taking care of it.” “You’ll split it later on?” I asked, hanging on to hope. “No. Her father insists he’d like to pay, and I don’t see a problem with that,” he said defiantly, noting my sad eyes.

Of course, none of us would see a problem with things if they unfairly and unequivocally favored us over others. Yet, this is how most injustices propagate, slowly become entrenched, and enjoy unquestioned sanction.

Under the law, dowry has been defined as a transfer of valuable security or property; it doesn’t, in the letter, note the evolving forms of dowry, from land and cash to streedhan to fully paid weddings. Making one party obliged to contribute money in any form – gifts or wedding expenses – is dowry, whether or not you call it by that name. Demanding that the bride’s parents conduct the wedding is a widespread and audacious form of dowry-practice, opting out of cost-sharing is a subtler form. Why are we still in denial of practising dowry?

The Tradition Argument

Extending some academicians’ (including women) superfluous claims that dowry began as harmless tradition, people continue to argue that the bride’s family paying and arranging for the wedding was rooted in practical considerations (such as celebrating the marriage in her native village) and has just carried on for the love of tradition. When something creates an unequal advantage and mandates its propagation, it hardly matters what started it: it is still exploitative. Defending unfair cultural practices by citing pure intentions and seemingly innocuous origins does more sociological harm than good.

Of Their Own Free Will

Apparently, we are witnessing a curious cultural phenomenon whereby parents of the bride, of their own free will, are demanding to pay for the wedding in its entirety. This is a fascinatingly restrictive definition of “free will,” but let us grant for a moment that years of social conditioning and pressure have no role to play and it really amounts to free will.

Why then do brides’ parents only and not grooms’ parents feel such a compelling call of free will? There are exceptions to the rule, such as when the groom’s family maybe politically influential, the bride orphaned or with a single non-earning parent. These events are too rare to support the free will theory.

“I Cannot Afford Their Tastes”

Another section will argue that a certain side might be financially better off than the other, and chooses to pay to scale up the wedding. It is incredible to me that it is almost always the bride’s side that is financially sound, and wishes to lavishly marry into a much poorer family. There are many commendably foolish and good-natured things brides’ parents do, but I do not believe this is one such.

In most Indian weddings, the groom’s guests are as numerous, and the gifts received equally shared. If a man really had any moral objection to his wife’s parents’ lavish celebrations, he must not partake in them; and if he has no choice but to partake in full, he must treat it as having no choice but to pay up his share.

“There Are Other Things We Pay For”

Some men argue that the wedding celebrations aren’t entirely paid for the by the bride’s family, that the grooms pay for their own receptions (how generous indeed!), and often host a meal for the bride’s family after the wedding. In most cases, it is obvious that the costs involved are disproportionately smaller; as one of my colleagues pointed out in half-jest, the groom’s parties are single room events with at most 50 guests, of whom not more than 5 are from the bride’s side!

Moreover, this unequal division of costs supports the notion that commodifies women – that it is their parents’ duty to wed them, after which they pass over to the husband’s family, whose new social obligation it is to celebrate this transition.

When It Stops Being Convenient

Coming back to my friend – we had a heated discussion – after which he declared that though it may be unfair, upsetting the order of things is too inconvenient and, hence, he will choose not to. I presented my friend with a few hypothetical scenarios to check where convenience ends. Let us assume, I asked him, his parents-in-law do not find his marital home to their taste and wish to upgrade it, would he let them? He hesitated, but seemed to think that given their daughter was involved, he shouldn’t object.

Congratulating such open-mindedness, I asked him what if they offered to upgrade his car as well? He was less accepting of the idea, but on the principle he couldn’t waver. What if they upgraded his furniture, kitchen, wardrobe, and other things he would soon share with his wife? He said that would amount to interference, and he would have none of it; after all, his wife and he should be equal partners, and they must agree to a common lifestyle suitable to both.

Equality kicks in when it becomes too inconvenient to remain unequal.

I wonder why the concept of equal partners, and a wedding suitable to both was not applicable from the start. Equality kicks in when it becomes too inconvenient to remain unequal. The story is telling – some men have more stretchable notions of conveniences – but in the end, playing along with convenience is both principally unjustified and not without its consequences.

How Dowry Subtly Affects Men

Dowry, doubtless, has horrendous implications for women, but it also affects men more than they are willing to admit. By this, I do not only mean the threat of wrongful dowry complaints, which are not as rampant as made out to be. I am referring also to less serious complaints by some men, on being prodded about their income by prospective in-laws before finalising marriage, and on continual harassment about non-growth of income and assets and unsatisfactory living standards.

If you made it the financial and social responsibility of your wife’s parents to conduct your wedding – no matter how convenient that step was – it may soon become your overburdening financial responsibility to conduct your married life according to their expectations. You cannot enjoy the former and complain about the latter. If you feel your wife’s family closely monitoring your assets and financial growth, know that you have only your old friend – tradition – to thank for it.

Let us put an end to dowry in all its forms

I wasn’t able to convince my friend to pay his share for his wedding, but I let him know of my disappointment and disapproval. The world is not changed in a day; at first, an unfair thing must be uncool to do; then heavily frowned upon; then perhaps it will diminish in practice grudgingly; and finally, it will go away. I exhort all of you to apply high standards of equality to yourself and your partner – no matter what your gender – to keep in mind the world you are responsible for, and to at least socially penalise, unfair practices until lawmakers begin to care.

Pic credit: dskley (Used under a CC license)

Aruna Rajan

Aruna Rajan

I am associated as an advisor and volunteer with Magasool, a not-for-profit initiative to make agriculture viable for small and marginal farmers. I have been a researcher in the payments and the IT sectors over the last six years. Before that, I was a lost and dreamy physics graduate student. While the Ph.D. did nothing to improve my temperament, and everything it could to dull my conviction, it added a much needed and welcome sense of perspective!

Author’s Blog: http://www.magasool.org

Latest posts by Aruna Rajan

[ View all ]

Indias-juvenile-justice India’s Juvenile Justice: Can We Truly Heal Society Through Punishment Alone?

AIB-roast AIB Roast: Pushing The Envelope Of Free Speech Or Just Bigotry?

women at work welcome? The Diversity Trap: Are Women Really Welcome In The Workplace?

Facebook Comments

Comments

70 Comments

sane. – September 8, 2014 at 4:29 pm

dowry is a definitely not a healthy practice and should be stopped. however based on the points this author has raised, i would say, this is another feminist article. well let me talk in your own terms which are by far biased. how about the bride pay for the house, car and other infrastructure? the groom is offering to share with her. which would account for more than a crore, going by todays standards/2 = 50 lacs. Do not get me wrong here, i do not support extravagant weddings. However girls today, do not marry unless the groom owns a house and has a car. if the girls are so calculative and expect the groom in owning a house of his own and drive his own car, i don’t see anything wrong in the groom expecting the bride to undertake the wedding preparations of an appropriate scale.

Reply

A Roy – September 8, 2014 at 4:34 pm

I am afraid, Mr. Sane : it works the other way round. If the groom expects the bride’s family to take care of the wedding, as the author points out, the responsibility to buy a car/house falls on the groom. The author does not call that sharing of responsibility fair to either groom or bride, but it tells men (like yourself) to accept that making the bride pay for the wedding is unreasonable and as unreasonable as the husband having to pay for their whole life together. If you wish to be equal, start equal. Split the wedding cos

மறதி

 

மறதி

“நான் ரெடி ”

அவர் புதிய பட்டு வேஷ்டியும் அங்கவஸ்திரவுமாய்

நான் :”என்ன விஷேஷம் தீடீரென ”

“என்னடி மறந்துட்டயா -பாப்பா பேத்தி கல்யாணமோனோ ”

“அட ப்ராஹ்மணா athu நேத்திக்கே முடிஞ்சாச்சு

போய் மூக்கு பிடிக்க வெட்டினதை மறந்துட்டேளா ”

போடி போடி இன்னைக்குத்தான் கல்யாணம் வேணுமான்னு பத்திரிகை பாரு

பார்த்தார் …மௌனம்

என்ன

ஆமாண்டி எப்படி மறந்தேன் ..சாப்பிட்டது கூட நினைவில்லை

மறதி நோயோ ?

இப்படித்தான் ஆரம்பம் அவஸ்தை

ஏண்டி ……

ஏண்டி…..

சட் பேர் மறந்துபோச்சே

இவளே

ஏன்னா என்னவேணும்

அலமு?

யார் அலமு?

ஒன்னும் இல்லை

தீடீரென அலமுனு சொல்றேள் ..கேட்ட ஒண்ணுமிலே ஏன்னா என்னாச்சு

அதில்லை பங்கஜம்

ஐயோ என்னவோ ஆச்சு உங்களுக்கு அலமு எங்கிறேள் பங்கஜம்ங்கிறேள்

கத்தாதே ..கேட்டா சிரிப்பே

உன்பேரு மறந்துபோச்டி

அடப்பாவி மனுஷ 35 வருஷ தாம்பத்ய வாழ்க்கை..

ஓஹோன்னு இல்லாட்டாலும் சுமார்..

இப்போ பேரும் போச்சா

கம்ப்ளீட்டா மறந்து போச்சுடி

எப்போ கல்யாணம் ஆச்சு எத்தனை குழந்தைகள் என்ன என்ன வாழ்வு

எல்லாம் ஞாபகம் …ஆனால் ஓம்பெரு மாத்திரம் …

(அழுது கொண்டே ) ஆசையா மங்களம் மங்களம்னு பாடுவேளே

நான்.. ?

——-

In the early stage of Alzheimer’s, a person may function independently. He or she may still drive, work and be part of social activities. Despite this, the person may feel as if he or she is having memory lapses, such as forgetting familiar words or the location of everyday objects.

Friends, family or others close to the individual begin to notice difficulties.

——-

doctors ஆபீஸ்

என்ன பஞ்சாபகேசன் எப்படி இருக்கேள்

பைன் டாக்டர் இவைதான் என்னமோன்னு பயந்து …

நான் சில questions கேட்கட்டுமா ..டக்ன்னு பதில் சொல்லணும்

இவை பேர் என்ன (wifei நோக்கி )

மௌனம்

சரி எந்த ஆஃபிஸில் ஒர்க் பண்ணினேள்

அது ..railways

(pwd யில் 30 வருஷம் குப்பை )

கொஞ்சம் எழுந்து அந்த பேனாவே தறேளா

சிரமப்பட்டு போய் ..பாதியில் திரும்பினார்

மாமி அழுகை

சரி இந்த பேப்பரை படியுங்கோ

2 வரி படித்தவுடன்

என்ன படிச்சேள்

மௌனம்

ஓகே தட்ஸ் ஆல் பஞ்சாபகேசன்

எனக்கு என்ன டாக்டர்

வயசு.. கொஞ்சம் மறதி..மருந்து சாப்பிட்டால் போச்சு

During a detailed medical interview, doctors may be able to detect problems in memory or concentration. Common difficulties include:

Problems coming up with the right word or name

Trouble remembering names when introduced to new people

Challenges performing tasks in social or work settings.

Forgetting material that one has just read

Losing or misplacing a valuable object

Increasing trouble with planning or organizing

————————————–

எனக்கு டெல்லி போணும்

அங்கே என் பிள்ளை இருக்கான்

ஏன்னா (அழுகை ) நமக்கு ஒரே பொண்ணுதானே

அப்போ டெல்லிலே யார் >

உங்க சித்தப்பா பிள்ளை

திடீரெனெ கோபம்

நான் என்ன சொன்னாலும் தப்பு இல்லையா யார் என்னை மதிக்கறா

டேபிள் மேலே இருந்த டம்பளரை கீழே போட்டு டமால்

ஏன்னா போய் குளிச்சுட்டு வாங்கோ

எத்தனை தடவை தான் குளிக்கறது

நீங்க நேத்திக்கே குளிக்கலயே

நான் மாட்டேன்

நான் …. எனக்கு ….

You may notice the person with Alzheimer’s confusing words, getting frustrated or angry, or acting in unexpected ways, such as refusing to bathe. Damage to nerve cells in the brain can make it difficult to express thoughts and perform routine tasks.

At this point, symptoms will be noticeable to others and may include:

Forgetfulness of events or about one’s own personal history

Feeling moody or withdrawn, especially in socially or mentally challenging situations

Being unable to recall their own address or telephone number or the high school or college from which they graduated

Confusion about where they are or what day it is

The need for help choosing proper clothing for the season or the occasion

Trouble controlling bladder and bowels in some individuals

Changes in sleep patterns, such as sleeping during the day and becoming restless at night

An increased risk of wandering and becoming lost

Personality and behavioral changes, including suspiciousness and delusions or compulsive, repetitive behavior like hand-wringing or tissue shredding

the emotional effects that Alzheimer’s can have on the family and/or care takers can be rippling, lasting for years and years. It is important to note that self-care can be really important to account for, but isn’t an answer that all families can act upon. Consider seeking out community based support groups or professional help if you or other family members feel depressed or anxious. Respite care can bring a great deal of relief during the time of care taking; making sure that you take breaks as needed from this is crucial. The stress of a loved one suffering from Alzheimer does take a toll emotionally and can make waves in the family. The lasting effects and aftermath can be devastating, anything from lasting physical effects on your health, to emotional and mental effects as well. Remember, you are not alone in feeling these effects. It’s crucial to seek out the right supportive services as you navigate this complex disease.

குழந்தை திருட்டு

 குழந்தை திருட்டு

மருத்துவ மனையில் குழந்தை திருட்டு

பத்திரிகையில் படித்தவுடன் மாலதிக்கு மனதில் ஒரு பயம்

cctv காமெராக்கள்சரியாக இயங்காததால் குற்றவாளியை கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை

நான் போற ஆஸ்பத்திரியில்?

ஏனா… அந்த ஆஸ்பத்திரியில் cctv கேமராவேலை செயறதான்னு கேட்டுவாருங்களேன்

ஏண்டி தீடீரென …

பேப்பரை பாத்தேளா

ஓ புரிஞ்சது

இன்னைக்கே கேட்டுடறேன்

அப்புறம் எங்கம்வாவை வர சொல்லுங்கோ

ஏண்டி

முதலே சில விஷயங்கள் சொல்லிடணும்

ஆஸ்பத்திரியில் கொழந்தையை யார்ட்டயும் கொடுத்தரப்படாது

நர்ஸானாலும் ஆயாவானாலும் சரி

கொழந்தை காலிலே ஒரு கருப்பு வளையல் போடணும் அடையாளத்துக்காக

அவ tag போடுவாளேடி

tagai மாத்தினா?

எதக்கும் இருக்கட்டும் …சரி சரி

ஏன்னா

என்னடி

நீங்களும் கூடவே இருங்கோ

ஆம்பிளைகளை விட மாட்டாடி

வெளியிலே நின்னு watch பண்ணுங்கோ

சரி

ஆ…

என்னடி

வலி ஆரமிச்சாச்சு அம்மாவுக்கு phone போடுங்கோ

சீக்கிரம்…. அப்பா….அம்மா

பிரசவ வார்டு …தங்க மகள் கையில் கருப்பு வளையல்

ஏன்னா ..ஜாகிரதை

அம்மா கூடவே இரு …பகவானே நல்லபடியா என் கொழந்தையை

இங்கேருந்து வீட்டுக்கு கொண்டு போணோமே

எனா வாசல் செக்யூரிட்டி டெ 100 ரூபா கொடுத்துட்டு

கருப்பு வளையல் போட்ட கொழந்தை வந்தால் வெளியே விடாமே ஒங்களுக்கு போன் பண்ண சொல்லுங்கோ

cctv விசாரிச்சேளா

போய் பார்த்துட்டு வாங்கோ

காமிக்கமாட்டடி

100 ரூபா கொடுத்தாஎல்லாம் பண்ணுவ

சரிடி

—

டிஸ்சார்ஜ் ..

அம்மா.. ஏன்னா

எங்கொழந்தை தானே இவ?

——————————

புலம்பல்

அம்மா அம்மா …

9 மாசம் வயித்திலே பார்த்து பார்த்து

கஷ்டப்பட்டு கதறி பெற்று

பிரசவ ஆஸ்பத்திரியில்

கோட்டை விட்டேனே …

கெடச்சுருவாடி

பகவான் …..

பெயரை சொல்லாதே பத்திண்டுவரது

கைலாசத்திலும் வைகுண்டத்திலும்

பிரசவ ஆஸ்பத்திரி இருந்தால் தெரியும்

என் மாதிரி அம்மாக்கள் படும் பாடு

கொழந்தை கிடைச்சாச்சு

யார் கொழந்தை?

——————————————————————————————————————

அரசு மருத்துவமனை பிரசவ வார்டுகளில் கண்காணிப்பு கேமரா 24 மணிநேரமும் செயல்பட வேண்டும். பிறந்த குழந்தையை பெற்றோரை தவிர வேறுநபரிடம் ஒப்படைக்க கூடாது. மருத்துவ மனையில் சந்தேகப்படும்படியான நபர்கள் நடமாட்டம் இருந்தால் உடன் போலீசாருக்கு தகவல் தரவேண்டும். குழந்தையை யாராவது தத்தெடுக்க கேட்டால் அதற்கான விதிகளை பின்பற்ற வேண்டும். குழந்தை திருட்டை தடுக்க மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள், நோயாளிகள் ஒத்துழைப்பு அவசியம் .

மருத்துவமனைகளில் குழந்தைகள் திருட்டை தடுப்பதற்கு கீழ்ப்பாக்கம் அரசு மருத்துவமனையில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ள ‘பயோ மெட்ரிக்’ முறை வசதி தமிழகத்தில் உள்ள அனைத்து மருத்துவமனைகளிலும் விரைவில் கொண்டு வரப்படும்.

இதன் மூலம் தாயின் விரல் ரேகை வைத்தால் மட்டுமே குழந்தைகள் இருக்கும் பெட்டி திறக்கும். தமிழகத்தில் எய்ம்ஸ் மருத்துவமனை இந்த ஆண்டு இறுதிக்குள் கொண்டு வரப்படும் என மத்திய மந்திரி உறுதி அளித்துள்ளார்

Liked story 2

 

story-appa-amma

 

அமெரிக்காவில் வசிக்கும் தீபக், விடுமுறையில் பெற்றோரை பார்க்க, குடும்பத்துடன் இந்தியா வந்திருந்தான்.

அப்பாவை கைபேசியில் தொடர்பு கொண்ட போது, அது ஒலித்தபடி இருந்ததே தவிர, அவர் எடுக்கவில்லை; லேண்ட் லைன் போனுக்கு தொடர்பு கொண்ட போதும், யாரும் எடுக்கவில்லை. ‘சரி… இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில், வீட்டுக்கு தானே போகப் போகிறோம்…’ என எண்ணியவன், கால் டாக்சியில் கிளம்பினர். 15 நிமிடங்களில் கிழக்கு தாம்பரத்தில் இருந்த நவீன அபார்ட்மென்ட்டை அடைந்தது, கால் டாக்சி.

அபார்ட்மென்ட்டை அடைந்து, இரண்டு மூன்று முறை காலிங்பெல்லை அடித்தும், கதவு திறக்கவில்லை. ஒருவேளை வீடு பூட்டியிருக்கிறதோ என நினைத்து, மறுபடியும், தன் அப்பாவை மொபைல் போனில் கூப்பிட்டான். ‘ரிங்’ போனதே தவிர, போனை எடுக்கவில்லை. வேறு வழியில்லாமல், எதிர்வீட்டு காலிங்பெல்லை அடிக்க, இரண்டு நிமிடம் கழித்து வெளியே வந்தார், அவ்வீட்டுக்காரர்.

”மாமா… அப்பா, அம்மா வெளியே போயிருக்காங்களா… போன் பண்ணா, எடுக்கமாட்டேங்கிறாங்க,” என்றான்.

”உனக்கு விஷயமே தெரியாதா… உங்க அப்பா, உன்கிட்ட சொல்லலயா…”

”இல்லயே மாமா… என்ன விஷயம்?”

”உனக்கு தெரியாதது ஆச்சரியமாக இருக்கு. உங்க அப்பாவும், அம்மாவும், முதியோர் இல்லத்துல இருக்காங்க; யாராவது வந்தா கொடுக்கச் சொல்லி அட்ரஸ் கொடுத்துருக்காரு உங்கப்பா; இரு எடுத்துட்டு வர்றேன்,” என்று சொல்லியடியே உள்ளே சென்றார்.

‘இவங்களுக்கு என்னாச்சு… எல்லா வசதிகளும் நிறைஞ்ச அபார்ட்மென்ட் இருக்கயில ஏன் முதியோர் இல்லத்தில போய் தங்கணும்…’ என்று குழம்பிப் போனான்.

சில நிமிடங்களில் வெளியில் வந்த எதிர் வீட்டுக்காரர், ”இந்தாப்பா அட்ரஸ்… நோட் செய்துட்டு கொடு; வேற யாராவது வந்தா சொல்லணுமே…” என்றார்.

விலாசத்தை காகிதத்தில் குறித்துக் கொண்டு, மீண்டும் அவரிடம் கொடுத்தான்.

”தேங்க்ஸ் மாமா… நான் வரேன்,” என்று சொல்லி கிளம்பினான்.

அதுவரை மொபைல் போனில் பேசிக் கொண்டிருந்த அவன் மனைவி ப்ரீதி, ”என்னாச்சு தீபக்?” என்று கேட்டாள்.

”என்னத்த சொல்ல… முதியோர் இல்லத்துல தங்கி இருக்காங்களாம்…” என்றான் கோபத்துடன்!

”முதியோர் இல்லமா… ஏன் வீட்டை விட்டுட்டு…” என்றாள், ஆச்சரியத்துடன்!

அப்பார்ட்மென்ட் வளாகத்தை விட்டு வெளியே வந்து, கால்டாக்சியில் ஏறியதும், ”முடிச்சூர் போப்பா,”என்று சொன்ன தீபக், மீண்டும், தன் அப்பாவை மொபைலில் தொடர்பு கொள்ள முயன்றான். அவர் எடுக்கவில்லை என்றதும், கோபத்தில் அவன் முகம் சூடானது.

”எங்கே போறோம்?” என்று கேட்டாள் ப்ரீதி.

”அமைதி இல்லம்,” சொன்னவனின் குரல் அதிர்ந்தது.

காரில் இருந்து இறங்கியவர்களின் கண்களில் பட்டது, ‘அமைதி ஹோம்’ போர்டு!

மகனையும், மனைவியையும் அழைத்துக் கொண்டு, இல்லத்தின் உள்ளே சென்றான், தீபக். வரவேற்பறையில் அமர்ந்திருந்தவர், ”யார் நீங்க, என்ன வேணும்…” என்று கேட்டார்.

”ராமச்சந்திரன், மாலதி அம்மாளை பாக்கணும்,” வியர்வையை துடைத்தபடியே சொன்னான். ப்ரீதியும், மகனும் மொபைலை நோண்டியபடி இருந்தனர்.

”நீங்க?”

”அவங்களோட பையன்,” என்றான் தயக்கத்துடன்!

சிறிது நேரத்தில், மகிழ்ச்சியுடன் அங்கு வந்தனர், தீபக்கின் பெற்றோர். வெறுப்பு, கோபம் இரண்டும் சேர்ந்து, அவர்களை வெறித்தவன், ”என்னப்பா இதெல்லாம்… என்ன நினைச்சுட்டு இங்க வந்தீங்க…” என்றான்.

”தீபக்…” அப்பா பதில் சொல்ல முயன்றபோது, அங்கு வந்த சமையற்காரர், ”சார்… சாப்பாடு தயார்; சாப்பிட்டுட்டு வந்து பேசுங்க…” என்றார்.

அவர்களையும் சாப்பிட அழைத்த போது, ”இல்ல; நாங்க இப்பத் தான் சாப்பிட்டு வர்றோம்; நீங்க போய் சாப்பிட்டு வாங்க,” என்று சொல்லி, முகத்தை வேறு திசையில் திருப்பிக் கொண்டான் தீபக்.

சாப்பிட்டு முடித்து அங்கு வந்த அம்மா, ”சாப்பிட்ட உடனே மூச்சு வாங்குதுப்பா… இப்ப எல்லாம் ஒண்ணும் முடியல,” என்றபடி, அவனருகில் அமர, ”அம்மா… முதல்ல இங்கயிருந்து கிளம்புங்க; என்ன மடத்தனம் இது…” என்று கர்ஜித்தான்.

அங்கு வந்த தீபக்கின் அப்பாவிடம், ”ஏன் மாமா…உங்களுக்காகத் தானே எல்லா வசதியும் இருக்கிற மாதிரி அபார்ட்மென்ட் வாங்கி கொடுத்திருக்கோம். சொல்லாம கொள்ளாம நீங்க பாட்டுக்கு முதியோர் இல்லத்துல வந்து தங்கிட்டீங்களே… உங்க மகன் எவ்வளவு, ‘ஷாக்’ ஆயிட்டார் தெரியுமா…”என்றாள், ப்ரீதி.

”என் மானத்த வாங்கணும்ன்னே, இங்க வந்து தங்கி இருக்கீங்க… ரிசப்ஷன்ல இருந்தவர்கிட்ட, நான் அவங்க பையன்னு சொல்றப்ப, எப்படி கூனி, குறுகிப் போயிட்டேன் தெரியுமா…

”உங்களுக்கு அபார்ட்மென்ட்ல வசதி குறைவுன்னா என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருந்தா, எவ்வளவு செலவானாலும் பரவாயில்லன்னு வேற வசதியான ப்ளாட் வாங்கி, அதுல உங்கள ராஜா மாதிரி தங்க வைச்சிருக்க மாட்டேனா…” என்றவன், அம்மாவைப் பார்த்து, ”அப்பா தான் மடத்தனமா ஏதோ சொன்னார்ன்னா உனக்கு மூளை வேணாமா…சே, எதிர் ப்ளாட்டில் குடியிருக்கிற மாமா, ‘உனக்கு விஷயமே தெரியாதா’ன்னு கேட்ட போது, அந்த இடத்துல என்னால நிக்கவே முடியல.

”சென்னை வந்து இறங்கின பின், எத்தனை முறை உங்களுக்கு போன் செய்றது… மொபைல்போனை கூட எடுத்துப் பேச முடியல இல்ல,” எரிமலையாய் வெடிக்க ஆரம்பித்தான் தீபக்.

”உன் கோபம் புரியுதுப்பா. ஆனா…”

”என்னப்பா ஆனா…” கோபமாக ஆரம்பித்தவனை, அமைதியாக இருக்கும்படி சைகையினால் கட்டளை இட்டவர், ”உன்கிட்ட சொல்லாம நாங்க இந்த முடிவ எடுத்திருக்க கூடாது தான்; ஆனா, முதல்ல ஒண்ணு புரிஞ்சுக்க… நாங்க இங்க வந்தது, மாற்ற முடியாத முடிவுன்னே சொல்லலாம்,” என்றதும், அதிர்ச்சியுடன் அப்பாவை பார்த்தான்.

”ஆமாம் தீபக்… உன்கிட்ட முதல்ல ஏன் சொல்லலன்னு கேட்ட இல்லயா… சொன்னா உனக்கு புரியாது; ஒத்துக்க மாட்டே; தர்க்கம் செய்வே… நீ சொன்னியே, அந்த அபார்ட்மென்ட்டுல எங்களுக்கு என்ன குறைன்னு… வசதியில எந்தவொரு குறையும் இல்ல; ஆனா, எங்களால எதிர் வீட்டுக்காரரைக் கூட சந்தித்துப் பேச முடியிறதில்லங்கிறது தான் பெரிய குறை. ”மாசத்துக்கு ரெண்டு, மூணு முறை, ‘ஹலோ சார்… சவுக்கியமா…’ அவ்வளவுதான் பேச்சு; எதிர் பிளாட்காரர் தான் இப்படின்னா, மத்த ப்ளாட்ல எல்லாம், யார் இருக்காங்கன்னே தெரியாது. நாங்க கூட, சில பேர் கூட பழக முயற்சி செய்தோம்; யாரும் ஈடுபாடு காட்டினா தானே… நாள் முழுக்க, நாங்க ரெண்டு பேரும், எங்களுக்குள்ளேயே என்னத்தப்பா பேசிக்கிறது…

”இங்க ஏன் வந்தோம்ன்னு கேட்டியே… இங்க எல்லாரும் எங்க வயசுக்காரங்க; மனம் விட்டு பேசுறோம்… சண்டை சச்சரவுகளும் வரத் தான் செய்யும்; அதுவும் வாழ்க்கைக்கு தேவை தானே… பேசிப் பழக, மனுஷங்க இல்லாதது என்ன வாழ்க்கை…

”நீ, வேலை கிடைச்சதுன்னு அமெரிக்கா போயிட்ட… உன்னை போகாதேன்னு சொல்ல, எங்களுக்கு உரிமை இருக்கான்னு தெரியல. ஏன்னா, அது உன் விருப்பம்; உன் வாழ்க்கை. எங்க கதி… வெறும் கட்டடம் மட்டும் வாழ்கையாகிடுமா?

”இங்க எங்களோட பேசிப் பழக நிறைய பேர் இருக்காங்க. எங்க மனசுக்கு நிறைவு இருக்கு… நீ மறுபடியும் சென்னையில வந்து செட்டில் ஆகறேன்னு சொல்லு. நம்ம எல்லாரும் ஒண்ணா இருக்கறதா இருந்தா, மறுபடியும் வீட்டுக்கு வர்றோம். அதுக்கு சாத்தியமில்லன்னா நாங்க இங்கேயே இருந்துடுறோம். வெறும் சுவர்கள் மத்தியில் இருக்கறது கொடுமை; அது, எங்களால முடியாதுப்பா,” என்றவரின் கண்கள், கலங்கி இருந்தது.

”தீபக்… இந்த முடிவை எடுத்ததுல, எனக்கு தான் பெரிய பங்கு இருக்கு,” என்ற அம்மா, ”இங்கே, எல்லாரும் கிட்டத்தட்ட எங்க வயசுக்காரங்கிறதால சிரிச்சு, பேசி, கலகலன்னு பொழுது போகுது. செங்கல், சிமென்ட், கதவு, ஜன்னல், மாடுலர் கிச்சன், ‘ஏசி’ இதெல்லாம் மட்டும் வீடு இல்லப்பா, வீடுன்னா அதுல மனுஷங்க இருக்கணும்; இனிமே இது தான் எங்க வீடு,” என்ற அம்மாவை, நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாமல், தலைகுனிந்தான் தீபக்.

சகுந்தலை

 

சகுந்தலை

காட்டில் கன்வரால் கண்டெடுக்கப்பட்ட கன்னி

பால்யம் …மானோடும் மயிலோடும் தோழிகளோடும் அமைதியான ஆஸ்ரம வாழ்க்கை

குறுக்கிட்டான் அவன்..துஷ்யந்தன்

வாழ்வு மலர்ந்தது இனித்தது

மானை மறந்தாள் தோழிகளை மறந்தாள்

அவனே எல்லாம் …

ஐயகோ !

முனிவரையும் மறந்தாள்

பிடி சாபம்

அவன் மறப்பான்

காலை பிடித்தாள் …மன்னிப்பு மன்னிப்பு

நான் உங்கள் பெண்

கனிந்தான் முனி

காலம் கனியும்

மீண்டும் இணைவீர்

மகன் பிறப்பான் நாடாள்வான்

சகுந்தலை அன்னத்தோடு பேசினாள்

என் அம்மாவைபோல் நானும் ஆவேனோ

(மேனகாவை விஸ்வ மித்திரர் கைவிட்டார் )

என் குழந்தையும் காட்டில் பிறப்பானா

ஆண்களே இப்படித்தானோ

இல்லை இல்லை கன்வரப்பா அப்படியில்லை

அம்மா அம்மா எங்கிருக்கிறாய்

நாதன் இல்லா வாழ்வு கசக்கிறது

என்னை கொண்டுபோ

—-

சில வருடங்களுக்கு பிறகு

துஷ்யந்தன் மடியில் பரதன்

மீண்டும் அமைதி

ஆனால் பெண்புத்தி ….

மீண்டும் மறந்தால்?

அனாதை

 

அனாதை

தேவை பெற்றோர்

நான் காத்திருக்கிறேன்

அப்பா அம்மாவுக்காக

பிறப்பிடம் குப்பைத்தொட்டி

வளர்கிறேன் ஆஸ்ரமத்தில்

அனாதை என்ற பெயரோடு

கம்ப்யூட்டர் கற்றேன்

அமேசானில் தேடுகிறேன்

அம்மா அப்பாவை

prime delivery 2 நாட்களில்

என் அம்மா என்னை நினைத்திருப்பாளோ

(தளபதி சினிமாவைப்போல் )

குப்பைதொட்டிகளை காண்போதெல்லாம்

எப்போதாவது வந்து பார்த்திருப்பாளோ

நான் எப்படி வளர்கிறேன் என்று ..

அப்பா ஏன் தடுக்கவில்லை

அவருக்கு நான் பிறந்ததே தெரியுமா

நாங்கள் அனாதைகளா

இல்லை இல்லை

எங்கள் அன்பு பாசம் இல்லாமல் வாழ்கிற “பெற்றோர்கள் ” தான்

உண்மையான அனாதைகள்

நான் காத்திருக்கிறேன்

அப்பா அம்மாவுக்காக

எங்களையும் இறையின் குழந்தைகள் என மதித்து

அன்போடு அரவணைத்து மகிழும்

தத்துப்பெற்றோர்க்காக

பஸ்

 

பஸ்

பஸ் தனக்குள் பேசிக்கொண்டது

பஸ் போகாது பஸ் போகாது

பேசறா

நான் ரெடி

நீ (மனிதன் ) ரெடியா

பஸ்கள் strike பண்ணாது

மனுஷங்க தான்…..

ஆ ஊனா

என்னை கல்லால் காயப்படுத்தி

எரிக்கறா

உங்கள் கோபத்தை இயலாமையை

வெளிப்படுத்த

நான் தானா கிடைத்தேன் ?

ஏன்

மனுஷங்களை

எரிக்கமாட்டேங்கிறீங்க

பஸ் கட்டண குபீர் உயர்வு

என்னால் செலவு அதிகரிக்கவில்லை

உங்கள் பேராசைதான் காரணம்

நான் பல பல பிரயாணிகளை நெடுந்தூரம் மென்மையாக சுமந்து அவரவர் செல்லுமிடத்திற்கு

கொண்டு விடுகிறேன்

என்னை கவனிக்க யாரும் இல்லை -உடைந்த ஜன்னல்கள் கிழிந்த சீட்கள்

எப்போதாவது உடம்பு சரியில்லாத காரணத்தினால்

நான் நின்று விட்டால் ..அப்பப்ப என்ன திட்டு

பணிமனை எனது ஆஸ்பத்திரி

எங்களை நன்றாக பராமரித்தால் மென்மேலும் உழைப்பேன்

எல்லாம் உங்கள்கையில்

அடுத்த தடவை கோபம் வரும்போது

அநீதியை தட்டி கேளுங்கள்

என்னை

 உடைக்காதீர் ப்ளீஸ்

i am the SYSTEM

 

i am the SYSTEM

people call me as GOD BRAHMAM YEHOVA FATHER ALLAH …..

also NIRVANA FATE NATURE ….

my different personalities-

hindu-deities-avataras-devas-bird(garuda) monkey(hanuman) elephant(ganesha) trees (vilvam neem thulsi) -rivers-places…….even rats

chritianity-christ mary -saints

islam-prophet allah mecca

jainism – tirthankars-

buddhism-nirvana

my main aim (according to humans) is

to bring you back to my fold

(who once i seperated from me -veiled in maya-ignorance)

by undergoing manifold experiences

through the roles programmed by me (through my assistants) and chosen by you before each birth

through countless such lives

achieve the optimum mind-ego-intellect combination

which will enable the secret insight necessary for

realsing myself in you.

what are the tools left with you

to carry out the above task

free will discrimination intellect detachment awareness…

your task is to become aware internally that

you are only playing chosen/assigned roles

child parent g-parent inlaws citizen criminal justice police poor rich beautiful plain ……

and play the role in a professional manner and extracting

spiritual essence from each experience

 

granpa for hire

 

granpa for hire

the personal ad in a leading newspaper struck me first as amusing then as sad

eldere bereft of the loving care of their younger have to put themselves on hire for love

words of thad echoed my thoughts

wanted-loving children/grandchildren for a love famished granpa

i may be old i may nit be rich or healthy buti have enugh love and experience to share

for those in need of elderly love and care and blessings

i am available 70 educated financially supported by children

(but not wanted by them)

i was intrigued and called the number in the ad.

a sad voice repled yes it is x speaking

about your ad

you are in need of granparents

not exactly…i wanted to get to know you and

–get the story behind the ad ?

i mean …

no problem –please call on me at …… any time your convenience

i am always available

i went

1 bhk at west mamblam

elderly white haired gentleman resonable healthy though thin

welcomed me ,served readymade cofee

i am a postgraduate was employed in a govt concern for 30 years

i have 4 children all abroad

lost my wife to cancer 15 years ago

looking after my aged (93) mother since then

now -god blesss her–she is no more

i am loath to lie abroad so i am living alone

but as i said

i am still full of love care and affection for those in need of it

whether your children know of this

obviously not

has anyone responded

sadly not ..but i still have hope

Detachment

 பற்றின்மை

உறவுகளில் பற்றின்மை

என்ன என்ன லாபம்

கவலை குறையும் ….(worry)

கடந்த காலத்தை நினைத்து நினைத்து பயம்

வேண்டாத கற்பனைகள்

கடந்த காலம் ஒரு பாடம்….. வருங்காலத்தை பாதிக்கக்கூடாது

நடக்காதது பற்றி ஏன் சிந்தனை இப்போ

ஒவ்வொரு வினாடியும் புதியது

அதற்கு என் நன்றி

கவலைகள் பறந்து விடும்

ஏற்பு கூடும் ….(acceptance)

கடந்ததை பற்றிய பற்றை விட்டால்

கடக்கபோவதை நினையாமல் இருந்தால்

இந்த நிகழ்வை நேசித்தால்

வாழ்க்கை பாதை உன் கையில் இல்லை

போகிற பாதை மேல் நம்பிக்கை வை

புதிய கதவு திறக்கும்

 

நான் கடற்கரை

 

நான் கடற்கரை

சுமாரான கரை என் பணக்கார அண்ணன்களை போல அல்ல (மரீனா எல்லியட்ஸ்)

சாமான்யர்கள் கூடும் இடம்

இன்று நல்ல கூட்டம் 5மணிக்கே (சனி அல்லவா)

எத்தனை எத்தனை விதமான மக்கள்

காதலர்கள் கணவன்-மனைவி(இளம்) வயோதிக தம்பதிகள்

நண்பர்/நண்பி-கள் குழந்தைகள் -அம்மா-அப்பாக்கள்

யாருமில்லாமல் தனியே வந்த ஆண்கள் (அபூர்வமாக பெண்கள்)

விருந்தாளிகளோடு வந்த உறவுகள்

கண்களைத்தேடி அலையும் இளைஞர்கள்

கரை அருகில் தனி கூட்டம்—காட்சிகள்

சிலர் கரையை கடலை ஆகாயத்தை காற்றை சாட்சியாக வைத்துக்கொண்டு

self -போனில் (selfi -போன்) உலகை மறந்து

சிலர் விளையாட்டு அலைகளோடு -குழந்தைகள் பெற்றோர் கண்காணிப்பில்

சிலர்மட்டும் தனியே அமர்ந்து

கடலை வானத்தை அலைகளை

மௌனமாக ரசித்துக்கொண்டு

அங்கங்கே கூட்டம் குவியும் கடைகள் …

பஜ்ஜி சனமசாலா அமெரிக்கன் கார்ன் வால்ல்ஸ் potato பாப்ஸ் பிரெஞ்சு fries பிரட் omlette கூல் ட்ரிங்க்ஸ் ….எல்லாவற்றுக்கும் கூட்டம்

நான் கடற்கரை

சுமாரான கரை என் பணக்கார அண்ணன்களை போல அல்ல (மரீனா எல்லியட்ஸ்)

சாமான்யர்கள் கூடும் இடம்

இன்று நல்ல கூட்டம் 5மணிக்கே (சனி அல்லவா)

எத்தனை எத்தனை விதமான மக்கள்

காதலர்கள் கணவன்-மனைவி(இளம்) வயோதிக தம்பதிகள்

நண்பர்/நண்பி-கள் குழந்தைகள் -அம்மா-அப்பாக்கள்

யாருமில்லாமல் தனியே வந்த ஆண்கள் (அபூர்வமாக பெண்கள்)

விருந்தாளிகளோடு வந்த உறவுகள்

கண்களைத்தேடி அலையும் இளைஞர்கள்

அங்கங்கே கூட்டம் குவியும் கடைகள் …

பஜ்ஜி சனமசாலா அமெரிக்கன் கார்ன் வால்ல்ஸ் potato பாப்ஸ் பிரெஞ்சு fries பிரட் omlette கூல் ட்ரிங்க்ஸ் ….எல்லாவற்றுக்கும் கூட்டம்

கரை அருகில் தனி கூட்டம்—காட்சிகள்

சிலர் கரையை கடலை ஆகாயத்தை சாட்சியாக வைத்துக்கொண்டு

self -போனில் (selfi -போன்) உலகை மறந்து

சிலர் விளையாட்டு அலைகளோடு -குழந்தைகள் பெற்றோர் கண்காணிப்பில்

சிலர்மட்டும் தனியே அமர்ந்து

கடலை வானத்தை அலைகளை

மௌனமாக ரசித்துக்கொண்டு

சிலர் ஓரமாக நடந்துகொண்டே ஓரக்கண்ணால்…

மணற்பரப்புக்கு சற்று தூரத்தில் தனி உலகம்

கடலுக்கும் தனக்கும் சம்பந்தமே இல்லாதபோல்

சில பல குட்டி stall கள்

மக்கள் உண்ணுவதே குடிப்பதே குறிக்கோள்

கடல் ஒரு சாட்சி மாத்திரம்

அங்கு ஓர் மூதாட்டி

அமெரிக்கன் கார்னை (பட்டர்-சால்ட்)

ஊட்டுகிறாள்

wheel -chair கணவனுக்கு

இங்கு

முக்கா பேண்டில்(pant ) ஓர் மாடர்ன் இளைஞன்

வாழக்கா பஜ்ஜியில் மெய்ம்மறந்து

அதோ

மணல் பரப்பில்

மும்முரமாக

சர்ச்சை -யார் வரப்போகிறார்கள்— ரஜினி?

மணலை தோண்டி கோட்டை கட்டுவதில் மும்முரம்

பெண் மௌனமாக மணலை அளைந்துகொண்டு

ஆண் சொல்வதை கேட்டும் கேட்காமலும்

இவர்களுக்கும் கடலுக்கும் சம்பந்தமே இல்லை

மணல் தான் எல்லாம் தாய் தந்தை ஆசான் சாட்சி

 

பலூன் ஐ துப்பாக்கியால் சுடுவதிற்கு ஓர் கும்பல்

அதையே வேடிக்கை பார்க்க மற்றொரு கும்பல்

குழந்தைகள் ராட்டினம்

உலகமே சுற்றுவதுபோல்

சுற்றும் சிறார்கள்

 

இவை அனைத்திற்கும் சாட்சி

அலைகள் கடல் காற்று வானம்

 

நேரம் ஆக ஆக கூட்டம் கூடுகிறது

அலைகள் ஓசையைவிட

மக்கள் ஆரவாரம்

மணி 7

கூட்டம் மெல்ல மெல்ல நகர்கின்றது

stall -கள் அடைக்கப்படுகின்றன

அலையோரம் வெறிச்சோடியது

மணல் கோட்டைகள் தனித்தாயின

மணி 7 .30

நிசப்தம்

அலை ஓசையும் காற்றும் வானம் நிலவும் மாத்திரம்

அல்ல அல்ல

இறையும் கூட